ضرورت توجه به تربیت اخلاقی در مدارس

تدریس یکی از عناصر اصلی فرآیند آموزش ، پرورش است که در کارایی نظام آموزشی نقش موثری دارد. اندیشه ها ، برخوردها ، روشهای نو و بدیع و خلاق عمدتا از نظام آموزشی ما مایه می گیرد، تفکر استنباط و استنتاج در تمامی ابعاد زندگی وجود دارد. در سیستم های آموزشی ، افراد زیادی مشغول به کارند و فعالیت های آنها بطور مستقیم یا غیر مستقیم در تربیت دانش آموزان و یا دانشجویان موثر است اما در این میان ، نقش معلمان و اساتید و دانشگاه ها از دیگر افراد بسیار برجسته تر می نماید چنان که بیشتر اوقات را دانش آموزان در مدرسه و دانشجویان در دانشگاه زیر نظر آنها سپری می کنند و عوامل دیگر هم فراهم آورنده زمینه برای فعالیت معلم ها و اساتید می باشد از این رو بسیاری از دانش آموختگان نظام آموزشی سنتی و جدید شکل گیری شخصیت خود را مرهون معلمان خود می دانندبرای تدریس حقایق اخلاقی چنانچه در زندگی به کار بیاید. باید میان آن ها و روابط انسانی پیوندی برقرار سازیم. چنان چه ضروری است میان درس اخلاق و مسئله رابطه انسان با خدا پیوندی را در نظر گیریم. با توجه به آن چه گفته شد اخلاق ، مانند سایر رشته ها، تنها یک برنامه درسی نیست که دانش آموزان مطالعه نمایند. و مطالبش را حفظ نموده و نمره ای بگیرند و سپس همه را به فراموشی سپرده، بدون آن که از آن بهره ای برده و نتیجه ای بگیرند. عده ای، تربیت اخلاقی را با پند و اندرز دادن، مساوی تلقی می کنند؛ در حالی که موعظه تنها یک روش- آن هم روش نسبتا ضعیفی- از روش های تربیت اخلاقی است تربیت اخلاقی جهت یاری به افراد و برای کسب بینش و معرفت است تا درست را از نادرست بشناسند و بتوانند در رفتار خویش، تحولات اساسی و مثبتی در جهت رسیدن به هدف ایجاد نمایند. اگر دانش آموز در جریان تربیت خویش نقش و شرکت فعال داشته و با مسائل سر و کار یابد و آنها را لمس نماید نتایج مثبت شگرفی حاصل می آید که هرگز از حفظ مطالب عاید نمی گردد؛ مثلا اگر رفتار دانش آموز در موقعیت های مختلف بررسی شده و خودش نیز از رفتارش ارزیابی نموده و با بینش صحیحی به اصلاح رفتارهای غلط اقدام نماید تا اینکه او مطلبی را پیرامون خوبی و بدی رفتار بخواند و یا بشنود و بخواهد اقدام کند از لحاظ نتیجه، این دو قابل قیاس نیستند

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: انگیزه ، تربیت اخلاقی ، آموزش ، معلمان ، پرورش اخلاقی و آموزش نوین ، روشهای نو و بدیع