نقش آموزش عربی در تسهیل فهم آیات مرتبط با توکل و صبر

این پژوهش با رویکردی بینرشتهای در حوزه روانشناسی زبان و مطالعات قرآنی، به تحلیل نقش آموزش زبان عربی در درک عمیق مفاهیم «توکل» و «صبر» در قرآن کریم میپردازد. با بهکارگیری روش تحقیق کیفی و تحلیل محتوای ۲۰ آیه کلیدی (با تمرکز بر سوره های بقره، آلعمران و مائده)، نتایج نشان میدهد تسلط بر زبان عربی به عنوان زبان اصلی قرآن، درک سه بعد اساسی را تقویت میکند) معناشناسی واژگان (مانند تفاوت «توکل» به معنای واگذاری فعالانه در مقابل ترجمه های سادهانگارانه) بافت فرهنگی-تاریخی نزول آیات) ظرافتهای بلاغی (نظیر تاثیر صنعت تقدیم و تاخیر در آیه «و من یتوکل علی الله فهو حسبه»). مقایسه دو گروه از زبان آموزان عربی و غیرزبان آموزان، حاکی از آن است که گروه اول مفاهیم صبر را نه به عنوان پذیرش منفعلانه، بلکه به مثابه «کنش مبتنی بر امید الهی» تفسیر میکنند (با استناد به تفاسیر المیزان و نمونه). این پژوهش همچنین تاثیر این درک عمیق را بر مهارتهای اجتماعی نظیر تابآوری روانی و تقویت اعتماد به خداوند بررسی میکند (همسو با نظریه خودکارآمدی بندورا ۱۹۹۷). یافته ها بر ضرورت بازنگری در برنامه های آموزش دینی تاکید دارد و پیشنهاد میکند آموزش عربی با محوریت مفاهیم قرآنی، به عنوان ابزاری برای کاهش سوءتفاهم های زبانی و تقویت ارتباط عاطفی با متن قرآن، در مراکز آموزشی گنجانده شود. این مطالعه گامی نوین در تلفیق روانشناسی زبان با علوم قرآنی محسوب میشود.

کلیدواژه ها:

نقش آموزش ، عربی ، تسهیل ، فهم آیات ، مرتبط ، توکل و صبر