مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی

مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی (ICZM) رویکردی جامع برای توسعه پایدار این مناطق است که به دنبال ایجاد تعادل میان ابعاد اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، حقوقی، فنی و امنیتی است. مناطق ساحلی به دلیل موقعیت راهبردی، منابع طبیعی غنی و تمرکز فعالیت های اقتصادی، با چالش هایی همچون آلودگی زیست محیطی، فرسایش سواحل، بهره برداری بی رویه از منابع، ناهماهنگی بین نهادی و تهدیدات امنیتی مواجه هستند. در این راستا، برنامه ریزی منطقه ای به عنوان ابزاری موثر در مدیریت یکپارچه سواحل، نقش مهمی در کاهش این چالش ها و ارتقای تاب آوری این مناطق ایفا می کند. این پژوهش با بهره گیری از تئوری های توسعه پایدار، حکمرانی محیطی و سیستم های پیچیده اجتماعی-اکولوژیکی و با بررسی دیدگاه های زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و قانونی، چارچوبی برای مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی ارائه می دهد. همچنین، رویکردهای اکوسیستمی، برنامه ریزی فضایی دریایی، حکمرانی چندسطحی و مدیریت ریسک به عنوان راهکارهای اجرایی مورد توجه قرار گرفته اند. یافته های تحقیق نشان می دهد که هماهنگی بین نهادی، مشارکت جوامع محلی، توسعه فناوری های پایش و نظارت و تدوین سیاست های منعطف ازجمله عوامل کلیدی در بهبود مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی هستند. نتایج این مطالعه بر ضرورت برنامه ریزی منطقه ای مبتنی بر توسعه پایدار تاکید دارد که ضمن بهره برداری مسئولانه از منابع، تعارضات میان ذینفعان را کاهش داده و به افزایش تاب آوری اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی این مناطق کمک می کند. این تحقیق می تواند مبنای سیاست گذاری های آینده در راستای بهبود مدیریت سواحل و تقویت حکمرانی پایدار در این مناطق قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی ، برنامه ریزی منطقه ای ، توسعه پایدار ، حکمرانی محیطی ، تاب آوری سواحل