تغذیه مصنوعی به روش غرقاب در اراضی شالیزاری

حجم وسیعی از اراضی مازندران به علت کشت یکسان، زمان برداشت مشابهی از منابع آبی را به خود اختصاص می دهند. همچنین در فصل غیرزراعی نیز علاوه بر بلااستفاده بودن زمین، تقاضا برای بهره برداری از منابع آبی به شدت کم شده و می تواند زمان مناسبی جهت برداشت و ذخیره در غالب طرح های تغذیه مصنوعی باشد. در این تحقیق کارایی استفاده از روش های تغذیه مصنوعی آبخوان، در اراضی کشاورزی مرکز ترویج و توسعه تکنولوژی هراز (کاپیک) در بازه زمانی ۲۴ام بهمن سال ۱۴۰۲ تا ۲۱ام فروردین سال ۱۴۰۳ بررسی شد و در طول بازه زمانی ۵۷ روزه طرح، ۱۴۸ میلی متر بارندگی اتفاق افتاد. طرح در غالب سناریوهای غرقاب اراضی بدون اعمال هیچگونه تیماری و شخم مزرعه پیش از پخش سیلاب به انجام رسید. همچنین زمینی با هدف بررسی تغییرات سطح آبخوان بدون دخالت های خارجی به عنوان زمین سناریو شاهد در نظر گرفته شد. در زمین های مورد استفاده هر طرح چاهک ی با عمق ۵/۲ متر حفر شد. منبع آب ورودی جهت غرقاب به زمین رودخانه و حجم آب ورودی به زمین در طول فرآیند تغذیه برابر ۸۶۴/۱۵۶۶می باشد. از این مقدار با در نظر گرفتن تاثیر پارامترهای هواشناسی بارندگی و تبخیر و محاسبه حجم آب ماندابی باقی مانده در زمین های غرقاب در انتهای بازه زمانی پروژه، حجم نهایی نفوذ به آبخوان در سناریوهای غرقاب بدون اعمال هیچ گونه، شخم مزرعه پیش از غرقاب و سناریو شاهد به ترتیب ۲/۱۵۱۴، ۷۶/۱۷۵۶و ۴۴۴ مترمکعب بوده است. در بررسی های مرتبط با روند تغییرات سطح آب زیرزمینی به علت آماده سازی زمین های اطراف جهت کشت برنج و استفاده از چاه ها به این منظور داده های دو هفته پایانی حذف و تغییرات سطح آبخوان از تاریخ ۲۴ام بهمن ماه تا تاریخ ۷ام فروردین ماه بررسی شد. نتایج شیب خط روند در طول این بازه زمانی برای سناریوهای غرقاب بدون اعمال هیچ گونه تیماری، شخم مزرعه پیش از غرقاب و سناریو شاهد به ترتیب برابر ۷۰۱۱/۰، ۹۴۵۷/۰ و ۲۸۳۴/۰ بوده است. با بررسی نتایج حاصله پیشنهاد می گردد جهت سازگاری کشاورزی با شرایط کم آبی کشور، کشاورزان نسبت به غرقاب اراضی شالیزاری با استفاده از آب مازاد بر مصرف در فصل غیر زراعی اقدام نمایند.

کلیدواژه ها:

تغذیه مدیریت شده آبخوان ، پخش سیلاب ، تغذیه مصنوعی ، سطح آب زیرزمینی