جایگاه برنامه ریزی شهری در پیشگیری از مهاجرت به کلانشهرها و کنترل حاشیه نشینی

امروزه با توجه به کمبود امکانات و خدمات در نواحی روستایی مطرح است و منجر به وابستگی نواحی روستایی به شهرها شده است. بطوری که به جریان های دایمی مهاجرت بین روستاها و کلان شهرها منجر شده است. در این میان، کلان شهرها دارای جایگاه با اهمیتی در این جریان ها به واسطه دامنه عملکردی و گستردگی بخش های اقتصادی هستند. علاوه بر نقش تدارکاتی، نقش تصمیم سازی و انباشت سرمایه و فرصت های شغلی از عواملی است که باعث ایجاد مهاجرتها می شود. براساس تحقیقی به عنوان سالخوردگی جمعیت شاغل در بخش کشاورزی ایران، دلایل و پیامد ها مهم ترین عامل موثر بر سالخوردگی جمعیت شاغل در بخش کشاورزی مهاجرت است، از انجا که اکثر مهاجران جوانان جویای کار هستند در نهایت یک عدم تعادل از نظر ساختار سنی در میان جمعیت شاغل در مناطق شهری و مناطق روستایی ایجاد می شود. تجربه نشان داده چنین جریانی یک بازی دو سر باخت برای جامعه است؛ چرا که از یک طرف با ادامه این روند شهرهای کوچک خالی از سکنه و نیروی جوان می شود و از طرف دیگر، کلانشهرها، روز به روز شلوغ تر، آلوده تر و متراکم از جمعیتی می شود. این در حالی است که افزایش جمعیت کلانشهرها، مقدمه ای برای رشد فزاینده قیمت مسکن و زمین و به تبع گسترش حاشیه نشینی در این مناطق می شود چرا که سهم قابل توجه ای از از نوزده میلیون نفر جمعیت مناطق حاشیه ای کلانشهرها را روستاییان مهاجر تشکیل داده است.

کلیدواژه ها:

جمعیت شاغل ، بخش کشاورزی ، مناطق روستایی