بررسی نقش قراردادهای ریکاردین به عنوان جایگزین قراردادهای هوشمند در توسعه کسب و کار

توسعه تکنولوژی و بهتبع آن توسعه تجارت الکترونیک، موجب ایجاد و بهکارگیری ابزارهای جدیدی شده است که یکی از مهمترین آنها در عرصه قراردادها، قراردادهای هوشمند است. قراردادهای هوشمند به عنوان ابزاری نوین، علیرغم فرصتهایی که با خود به ارمغان آوردهاند، با ابزارهای نیاز، روبه رو می باشند. ابزارهایی که معرفی قراردادهای ریکاردین به عنوان جایگزینی برای این دسته از قراردادها را امری ضروری ساخته است. مطالعه حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از اسناد کتابخانه ها انجام شده و درصدد پاسخ به این سوال است که قراردادهای هوشمند با ابزارهای روبه رو اسات و آیا می توان از قراردادهای ریکاردین به عنوان جایگزینی مناسب به منظور توسعه کسب وکار بهره ورد. در این مطالعه، ابتدا با بررسی مفهومی قراردادهای هوشمند و سنتی و تبیین تفاوت هایشان با مفهومی روشن از قراردادهای هوشمند می رسیم. سپس به بررسی ابزارهای بهکارگیری قراردادهای هوشمند در عرصه تجارت الکترونیک می پردازیم و سرانجام، قراردادهای ریکاردین را به عنوان جایگزینی برای قراردادهای هوشمند مورد بررسی قرار می دهیم. در نتیجه ارزیابی ها و تحلیل های انجام شده در این پژوهش، مشخص می شود که قراردادهای ریکاردین مطلوب ترین ابزار در دسته با منظور انعقاد قراردادهای کسب وکار می باشند.

کلیدواژه ها:

قراردادهای ریکاردین ، قراردادهای هوشمند ، قراردادهای سنتی ، کسب وکار