واکاوی نگرش ابن عربی درباره جاودانگی، سرشت و سرنوشت نفس انسان

آفرینش به طور کلی و آفرینش انسان به طور خاص در زمره موضوعاتی است که توسط نحله های مختلف تصوف مورد توجه و بررسی قرار گرفته است. نجم الدین رازی از طریقت کبرویه و ابن عربی از طریقت وحدتیه، در زمره نام آورترین صوفیانی هستند که به این مبحث پرداخته اند. هدف از انجام این پژوهش که به روش توصیفی – تحلیلی صورت گرفته است، آن است که رویکرد تصوف بالاخص کبرویه و وحدتیه در مورد خلقت را بررسی کرده و به پرسش تفاوت ها و شباهت های نگرشی آن ها پاسخ دهد. یافته های پژوهش نشان می دهد که ابن عربی و نجم الدین هدف خلقت را در مقوله هایی ازجمله «استجلا»، «تجلی عشق حق»، «وصال عارفانه»، «تجلی وحدت هستی» و «قوام بخشی به عالم هستی» جستجو نموده اند. صوفیان فوق در خصوص استجلا و تجلی عشق حق به عنوان غایت آفرینش آدم اتفاق نظر دارند؛ این در حالی است که موضوعاتی ازجمله وصال عارفانه (رازی) و تجلی وحدت هستی و قوام بخشی آن (ابن عربی) محل اختلاف نظر دو صوفی مذکور است.

کلیدواژه ها:

خلقت آدم ، سرشت انسان ، وحدتیه ، نجم الدین رازی ، ابن عربی