آیه مودت وپاسخ به شبهات وارده بر آن

«قل لا اسالکم علیه اجرا الا موده فی القربی» (شوری۲۳)، این جمله که به آیه مودت (آیه آل حم) موسوم است، از جمله آیاتی است که بر فضیلت اهل بیت پیامبر علیهم السلام و موقعیت ویژه آنان دلالت دارد و گروهی آن را یکی از ادله امامت علی (ع) به شمار آورده اند. بدون شک پیامبر(ص) اسلام در راه ابلاغ رسالت خویش و انجام ماموریت های الهی، زحمت های زیادی متحمل شد ولی هرگز درمقابل این کارهای با ارزش از کسی طلب اجر و پاداش نکرد و در مقابل برخی از مسلمانان که به خدمت آن حضرت رسیدند وگفتند:"اگر مشکلات مالی پیدا شد اموال ما بدون هیچ گونه قید و شرطی در اختیار تو می باشد" آیه فوق نازل شد که پیامبر(ص) از هیچ کس در مقابل رسالت مزدی نمی طلبد. "الا موده فی القربی" تنها یک چیز از مسلمانان، به عنوان مزد رسالت طلب کرد و آن«دوستی نزدیکانش» بود.روایات شیعه و برخی روایات سنی گویای آن هستند که منظور از القربی در این آیه، چهار نفر علی و فاطمه حسن و حسین-صلوات الله علیهم- است. و در برخی روایات به نه امام معصوم علیهم السلام پس از ایشان نیز تطبیق شده است که میتوان گفت آن چهار نفر تنزیل و مصادیق زمان نزول آیه و آن نه امام تاویل و مصادیق آینده آیه بوده اند. بر این اساس، این آیه دلیل وجوب مودت آن چهارده نفر بر عموم مومنان است. برخی براین آیه نیز مانند بعضی آیات نورانی دیگر شبهه وارد کردند که علمای شیعی به این شبهات پاسخ داده اند و شبهات این آیه نورانی را مردود دانسته اند.

کلیدواژه ها:

مودت ، قربی ، اجر ، رسالت