مقایسه تاثیر استفاده از ریزدانه های سبک با پلیمر فوق جاذب بر روی جمع شدگی ناشی از خشک شدن بتن خودتراکم

استفاده از عمل آوری درونی در بتن های خودتراکم به منظور رفع برخی مشکلات فنی مانند جمع شدگی ناشی از نسبت پایین آب به مواد سیمانی مورد توجه قرار گرفته است. در این تحقیق تاثیر کاربرد درصدهای مختلف ریزدانه سبک بازیافتی از خرده بلوک های بتن هوادار اتوکلاو شده و لیکا بعنوان ماده عمل آوری درونی در بتن خودتراکم بررسی و با خصوصیات بتن خودتراکم حاوی پلیمر فوق جاذب مقایسه شده است. آزمایش های انجام شده شامل آزمایش های مقاومت فشاری، مقاومت خمشی، جمع شدگی آزاد و مقید ناشی از خشک شدن، سرعت عبور امواج مافوق صوت می باشد. استفاده از مواد عمل آوری درونی موجب افزایش مقاومت های فشاری و خمشی و همچنین سرعت عبور امواج مافوق صوت بتن های خودتراکم در معرض شرایط خشک شدن شده اند. جمع شدگی آزاد بتن خودتراکم حاوی ۰.۱ درصد وزنی پلیمر فوق جاذب، بتن خودتراکم حاوی ۳۰ درصد حجمی ریزدانه سبک بازیافتی و بتن خودتراکم حاوی ۳۰ درصد حجمی لیکا نسبت به بتن شاهد بعد از ۱۸۰ روز خشک شدن در رطوبت نسبی ۵۰ درصد به ترتیب ۱۵ درصد، ۱۲ درصد و ۹ درصد کاهش یافته است. متوسط عرض ترک جمع شدگی مقید بتن خودتراکم حاوی ۰.۱ درصد وزنی پلیمر فوق جاذب، بتن خودتراکم حاوی ۳۰ درصد حجمی ریزدانه سبک بازیافتی و بتن خودتراکم حاوی ۳۰ درصد حجمی لیکا نسبت به بتن شاهد در سن ۲۸ روز به ترتیب ۳۵ درصد، ۲۱ درصد و ۱۵ درصد کاهش یافته است.

کلیدواژه ها:

بتن خودتراکم ، عمل آوری داخلی ، پلیمر فوق جاذب ، ریزدانه سبک بازیافتی ، سبکدانه لیکا