طراحی مدل زمانبندی حرکت قطار برای حداقل سازی زمان سفر مسافر با درنظر گرفتن عدم قطعیت (مطالعه موردی: متروی تهران)

تعیین زمان توقف ورود در سیستم مترو یکی از مسائل مهم در بهینه سازی جدول زمان بندی قطارها است. یک جدول زمان بندی مناسب باعث می شود که قطارها و منابع به شکل موثرتری عمل کنند و در نتیجه زمان انتظار مسافران کاهش یابد. این مقاله یک مدل بهینه سازی جدول زمان بندی را برای کاهش زمان سفر مسافران پیشنهاد می دهد. در این مدل، حرکت قطار بین دو ایستگاه به سه مرحله تقسیم شده است: مرحله شتاب گیری، مرحله حرکت با سرعت ثابت و مرحله ترمزگیری که برای زمان حرکت در این سه مرحله از اعداد تصادفی استفاده می شود، زیرا قطارها همیشه در ایستگاه های شلوغ تاخیرهای تصادفی دارند. در ابتدا، ما یک مدل برنامه ریزی صحیح تصادفی با فاصله و زمان توقف فرموله می کنیم. سپس، رویکرد برنامه ریزی نامشخص مبتنی بر سناریو برای ساده سازی استفاده می شود. در نهایت، مثال های عددی برای سیستم متروی تهران انجام می شود. الگوریتم ژنتیک برای یافتن راه حل بهینه مدل استفاده می شود. نتایج نشان می دهد که این مدل می تواند زمان انتظار مسافران را در مقایسه با جدول زمان بندی فعلی کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

زمانبندی حرکت ، سیستم متروی تهران ، کاهش زمان انتظار ، الگوریتم ژنتیک