اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر ابعاد جسمانی و هیجانی دختران مبتلا به افسردگی مداوم

هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی مداخله مثبت نگر گروهی و فردی بر ابعاد جسمانی و هیجانی دختران نوجوان بی سرپرست/بد سرپرست مبتلا به افسردگی مداوم بود. جامعه آماری شامل دختران نوجوان بی سرپرست/بدسرپرست شهرستان بناب بود. با روش نمونه گیری دردسترس، ۴۵ نفر با تعداد مساویدر گروه کنترل (۱۵ نفر)، گروه آزمایش انفرادی (۱۵ نفر انفرادی) و گروه آزمایشی گروهی (۱۵ نفر) انتخاب و به شکل تصادفی جایگزین شدند. گروه های آزمایشی مداخله مثبت نگر فردی و گروهی را دریافت کردند؛ اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از پرسشنامه افسردگی بک گردآوری شدند. نتایج تحلیل واریانس مکرر نشان دهنده اثربخشی مداخله مثبت نگر فردی در مقایسه با مداخله مثبت نگر گروهی در بهبود علایم هیجانی افسردگی مداوم بود. در گروه مداخله مثبت نگر فردی، میانگین نمرات علایم هیجانی افسردگی مداوم در پس آزمون (میانگین= ۶۷/۰) و پیگیری (میانگین= ۹۳/۰)، بسیار پایین تر از گروه مداخله مثبت نگر گروهی (میانگین پس آزمون=۲۰/۲؛ پیگیری=۳۳/۲) و گروه کنترل (میانگین پس آزمون= ۹۳/۲؛ پیگیری=۵۷/۲) بود. با وجود اینکه میانگین نمرات علایم جسمانی افسردگی مداوم در گروه مداخله مثبت نگر فردی در پس آزمون (میانگین= ۰۷/۱) و پیگیری (میانگین= ۴۷/۱) نیز همچنان پایین تر از گروه مداخله مثبت نگر گروهی (میانگین پس آزمون= ۱۳/۲؛ پیگیری=۳۳/۲) و گروه کنترل (میانگین پس آزمون= ۷۰/۳؛ پیگیری=۴۳/۳) بود؛ ولی مداخله مثبت نگر فردی و گروهی تاثیر معنی دار یکسانی بر علایم جسمانی افسردگی مداوم داشتند؛ بنابراین، میزان اثربخشی مداخله مثبت نگر گروهی و فردی بر علایم هیجانی بیشتر از علایم جسمانی افسردگی مداوم دختران بود.

کلیدواژه ها:

ابعاد جسمانی ، ابعاد هیجانی ، افسردگی مداوم ، دختران نوجوان بی سرپرست/بدسرپرست ، مداخله مثبت نگر