تسبیب در قتل عمد در حقوق کیفری ایران و فقه امامیه

بحث سببیت در قتل عمد از مباحث پیچیده ای است که نظرات مختلفی در خصوص آن از سوی فقها و دکترین حقوقی مطرح گردیده است. موضوع رابطه استناد به ویژه از آن جهت که حکم وضعی ضمان در حقوق جزا و حقوق مدنی متوقف بر آن است. در همه نظام های حقوقی واجد اهمیت اساسی است. ضابطه در احراز این رابطه از موضوعات معمولا پیچیده ای است که طرح نظریات متغایری را در مطالعات فقهی و حقوقی موجب گردیده است. لذا درصدد برآمدیم تا با گردآوری و عرضه این مطالب به بررسی تسبیب در قتل عمد در حقوق کیفری ایران و فقه امامیه بپردازیم. این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی - توصیفی انجام شده است و اطلاعات حاصل از تحقیق، با استفاده از روش اسنادی - کتابخانه ای بدست آمده است یافته ها نشان می دهد که طرح بحث تسبیب به خاطر کشف رابطه سببیت میان جنایت و جانی می باشد. غالبا در کتب حقوقی از تسبیب با عنوان علیت یاد می شود. اجتماع در اسباب مربوط به زمانی است که دو سبب به صورت تقدم و یا تاخیر زمانی موجبات وقوع جنایت را فراهم آورند که در این حالت مشهور فقهای امامیه و نیز قانون گذار حکم به ضمان سبب مقدم در تاثیر می دهند، بی شک برای تعیین علت واقعی قتل قاضی بایستی به اوضاع و احوال و سایر قرائن و امارات توجه نماید تا میان رفتار مجرمانه و نتیجه ملازمه عرفی وجود داشته باشد تا عرف بدون هیچ گونه مسامحه ای قتل را به وی نسبت دهد.

کلیدواژه ها:

تسبیب ، قتل عمد ، فقه امامیه ، حقوق کیفری