میزان اثرگذاری امنیت اجتماعی در بافتهای فرسوده شهری

امروزه کاهش امنیت اجتماعی شهرها، از نتایج رشد بیرویه ی شهرو بی هویت ماندن در آن است. رویکردهای جدید طراحی محیطی نیز بر این نکته تاکید دارند که با توجه به ساختار کالبدی فضاهای شهری و تدوین و اعمال ضوابط ویژه درآنها، می توان به میزان گسترده ای از ارتکاب جرائم را می توان برای کاهش یا جلوگیری از شهری جلوگیری کرد و «پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیطی» جرائم و به سازی کیفیت زندگی دانست. گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکلگیری بافت های جدید شهری در مجاورت شهرها و جابجایی ساکنان و کاربری های شهری به نواحی جدید گردیده است. در نتیجه این جابجایی، به تدریج بافت های قدیمی شهرها کارکرد و حیات اجتماعی-اقتصادی خود را از دست داده اند و این بافت ها با از دست دادن حیات شهری خود، به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیدا کرده اند. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان اثرگذاری امنیت اجتماعی در بافتهای فرسوده شهری انجام شده که روش مطالعه حاضر، دارای رویکردی تحلیلی-توصفی است. مبانی مطالعه به روش کتابخانه ای و مرور اسنادی تهیه شده است. و نتایج بررسی های مطالعاتی نشان می دهد که مولفه حس مالکیت (قلمروگرایی)، بیشترین نقش را در ارتقای امنیت اجتماعی بافت های فرسوده شهری به نسبت مولفه های دیگر دارا است.

کلیدواژه ها:

امنیت اجتماعی ، بافت فرسوده ، شهر