بررسی ارتباط بین توده های شکمی زیرجلدی و عمقی با خصوصیات جمعیت شناختی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امیرالمومنین(ع) تهران طی سال های ۱۳۹۱ تا ۱۴۰۲

مقدمه: با توجه به اهمیت، شیوع و عوارض بالای توده های شکمی، این مطالعه با هدف تعیین شیوع ضایعات خوش خیم و بدخیم شکمی و ارتباط آن با خصوصیات جمعیت شناختی طی یک مطالعه وسیع شش ساله انجام شد. روش کار: در این مطالعه تحلیلی - مقطعی، پرونده های بالینی ۷۲۱ بیمار مبتلا به توده شکمی زیرجلدی و عمقی تحت جراحی در بیمارستان امیرالمومنین (ع) تهران طی سال های ۱۴۰۲-۱۳۹۱، با توجه به معیارهای ورود، به روش در دسترس بررسی شد. اطلاعات دموگرافیک و پاتولوژی از این پرونده ها استخراج شد. یافته ها: در کل، ۹/۶ درصد (۵۰ مورد) بدخیم و مابقی خوش خیم بوده اند. شایع ترین توده های خوش خیم، میوم (۷/۳۶ درصد) و هایپرپلازی پروستات (۱/۲۰ درصد) هستند و شایع ترین موارد بدخیم، به ترتیب عبارت اند از: سرطان های مثانه (۰/۱۶ درصد) و تخمدان (۰/۱۴ درصد). سن افراد دچار تومورهای بدخیم، با تفاوت معناداری بالاتر از افراد با تومورهای خوش خیم است (۲۳/۱۵ ± ۹۶/۵۴ در مقابل ۵۹/۱۵ ± ۴۲/۴۵ سال و ۰۰۱/۰ > p). شیوع موارد بدخیمی در مردان به میزان معناداری بالاتر از زنان بوده است (۰/۵۴ درصد در مقابل ۰/۴۶ درصد و ۰۰۱/۰ > p). اما بین سابقه خانوادگی توده شکمی (۰۵۵/۰ = p) و سال مراجعه (۲۵۹/۰ = p) با نوع توده، ارتباط آماری معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: توده های بدخیم شکمی در سنین بالاتر و در مردان، شایع تر است.

کلیدواژه ها:

Abdomen ، Benign mass ، Demographic characteristics ، Malignancy ، شکم ، بدخیمی ، توده خوش خیم ، مشخصات دموگرافیک