بررسی رویکردهای آموزشی در آموزش و پرورش

مقاله حاضر به تحلیل و بررسی رویکردهای مختلف آموزشی در نظام آموزش و پرورش می پردازد. با توجه به تغییرات سریع اجتماعی، اقتصادی و تکنولوژیکی در عصر حاضر، ضرورت به کارگیری روش های نوین در آموزش برای بهبود کیفیت یادگیری و رشد مهارت های دانش آموزان بیش از پیش احساس می شود. در این تحقیق، رویکردهای مختلف آموزشی شامل رویکردهای سنتی، پیشرفته و توام مورد بررسی قرار گرفته اند. رویکرد سنتی که عمدتا بر مبنای تدریس مستقیم و انتقال دانش از معلم به دانش آموز بنا شده است، به ضعف هایی از جمله فقدان تعامل و فعالیت های عملی در فرایند یادگیری منجر شده است. در مقابل، رویکردهای نوین مانند یادگیری فعال، یادگیری معکوس و یادگیری مبتنی بر پروژه، بر تعامل بیشتر دانش آموزان و معلمان، همچنین تقویت مهارت های انتقادی و حل مسئله تاکید دارند. مقاله همچنین به بررسی تاثیر فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) در فرآیند یاددهی و یادگیری می پردازد و نشان می دهد که چگونه استفاده بهینه از این فناوری ها می تواند به ارتقاء تجارب یادگیری و افزایش دسترسی به منابع آموزشی کمک کند. در نهایت، نتایج این بررسی نشان می دهد که ترکیب رویکردهای مختلف، با توجه به نیازها و شرایط خاص هر جامعه، می تواند به بهبود کارایی نظام آموزش و پرورش منجر شود. مقاله به فراگیران و سیاست گذاران آموزشی توصیه می کند که با توجه به نتایج این تحقیق، به ارزیابی و انتخاب رویکردهای آموزشی مناسب بپردازند.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، یادگیری ، فناوری ، رویکردهای آموزشی ، دانش آموزان ، معلمان