اثر بخشی آموزش شناختی – رفتاری بر کاهش اضطراب امتحان دانش آموزان

انسان با مجموعه ای از ویژگی های خود متولد میشود. این ویژگی ها در ارتباط مستقیم با حیات زیستی انسان هستند یعنی بدون وجود آن ها امکان ادامه ی زندگی و بقاء برای انسان موجود نیست، این ویژگی ها عبارتند از: غذا خوردن، آشامیدن، نفس کشیدن و غیره. همزمان با افزایش سن بتدریج ویژگی های دیگری در انسان پدید میآید. این ویژگی های ثانویه بدون تردید نتیجه تعامل کودک با محیط و در واقع اثرات متقابل وراثت و محیط بر روی کودک است. از جم لهی این ویژگی ها رشد ذهنی کودک و میل کودک برای فعالیت های گروهی و ارتباط با دیگران است که این فعالیت ها در سنین پیش از دبستان بیشتر در قالب بازی نمود پیدا میکند. با در نظر گرفتن این موضوع نقش والدین و مربی آموزشی میتواند نقشی تعیین کننده در هدایت و رشد این گونه فعالیت ها به سمت پرورش مهارت های ذهنی و اجتماعی کودک در جهت مناسب باشد. ظرفیت حرکتی کودک همزمان با رشد یافتگی فیزیولوژیکی و همچنین بر اساس چگو نگی تعامل با اطرافیان که به میدان تحولی کودک نظم، جهت و انسجام میدهد، متحول می شود. بازی شرایطی را برای کودک فراهم می سازد که بر اساس آن می تواند به اکتشاف دنیای پیرامونش بپردازد و امکان رشد وسیع و همه جانبه کودک را فراهم میسازد یکی از مهمترین مشکالت در فرآیند یاددهی– یادگیری، مواجهه با پدیده ی اضطراب است. این پدیده زمانی بیشتر نمایان میشود که دانش آموز در موقعیت امتحان قرار بگیرد. در این موقعیت با وجود مطالعه ی کامل دانش آموز، عملکرد وی ضعیف است و عالئمی مانند گریه، ضعف، لرزش بدن، تهوع و اظطراب و.... بروز میدهد.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، عملکرد ، دانش آموزان ، امتحانات ، پیشرفت تحصیلی