نقش مربی امور تربیتی در تعلیم اخلاق اسلامی در مدارس

مربیان امور تربیتی در نظام آموزشی ایران، بهعنوان سنگبنای تربیت اخلاقی نسل جوان، مسئولیت انتقال ارزشهای اسلامی را از طریق الگوسازی، آموزش غیرمستقیم و تلفیق آموزههای دینی با زندگی روزمره دانشآموزان بر عهده دارند. این مقاله با روش تحقیق کیفی و تحلیل محتوای اسنادی (شامل مقالات، کتب معتبر اسلامی و گزارشهای آموزشوپرورش طی دهه اخیر) به بررسی راهکارهای موثر مربیان در نهادینهسازی فضیلتهایی مانند عدالت، صداقت، احترام و مسئولیتپذیری مبتنی بر اخلاق اسلامی پرداخته است. یافته ها نشان میدهد که موفقیت مربیان در گرو سه عنصر کلیدی است: ۱. مهارتهای ارتباطی پیشرفته برای انتقال مفاهیم انتزاعی اخلاقی به زبان قابلدرک دانشآموزان، ۲. الگوبرداری عملی از سیره پیامبر(ص) و ائمه(ع) به منظور ایجاد هم ذات پنداری رفتاری، ۳. **هماهنگی نهادی بین مدارس، خانوادهها و مراکز مذهبی جهت ایجاد پیوستگی در آموزش ارزشها. بر اساس نظریههای تربیتی غزالی و بندورا، تاثیرگذاری مربیان مستلزم تبدیل کلاس درس به «کارگاه اخلاق عملی» است؛ جایی که دانشآموزان از طریق مشارکت در پروژههای اجتماعی (مانند نیکوکاری) و بحثهای گروهی درباره چالشهای اخلاقی عصر حاضر، «تقوا» را بهمثابه یک مهارت زندگی بیاموزند. چالش اصلی پیشرو، کمبود دورههای آموزشی تخصصی برای مربیان در مواجهه با تضادهای ارزشی جهان مدرن است. این مقاله پیشنهاد میکند که بازنگری در شیوههای جذب و آموزش مربیان تربیتی، همراه با تقویت پیوند مدارس و نهادهای دینی، ضرورتی انکارناپذیر برای دستیابی به تربیت اسلامی پایدار است.

کلیدواژه ها:

مربی امور تربیتی ، اخلاق اسلامی ، مدارس ایران ، مهارتهای اجتماعی ، تعلیم و تربیت دینی..