بررسی جایگاه بازی های آموزشی در بهبود فرایند یادگیری دانش آموزان

بازی عمده ترین شکل فعالیت کودک و مناسب ترین آن برای بروز و رشد استعداد و خلاقیت او به شمار می رود. بازی نقش بزرگی در زندگی و رشد کودک دارد. ضمن بازی بسیاری از خصوصیات مثبت در او پرورش می یابد. آغاز رشد آفرینندگی و خلاقیت در کودکان، در سنین آمادگی و پیش از دبستان است. در این سن، فعالیت کودک نسبت به دوران خردسالی تغییر می یابد و روابط جدیدی میان تفکر و عمل وی پدید می آید و احساس نشاط و سرزندگی بعد از بازی می تواند راهگشای حل بسیاری از مشکلات باشد. بازی با گشودن مسیری نو در یادگیری می تواند نقش بارزی در بهبود زندگی ایفا کند و در کمک به معلمان برای مدیریت بهتر کلاس، راندمان آموزشی را نیز افزایش دهد. بازی در رشد آفرینندگی نقش فعالی دارد و موجب حرکت و به کارگیری ذهن در کسب تجربه و حل مساله می شود. برانگیختن ذوق و علاقه شاگرد به وسیله بازی، تفکر همگرا را در ذهن سبب می شود. لذا الزم است مربیان تربیتی با فراهم کردن امکانات و ابزارهای مناسب آموزشی-پرورشی، برای غنی سازی ابعاد فکری و شکوفایی استعدادهای شاگردان گام بردارند. اخذ نتایج تربیتی مطلوب از بازی، به میزان زیادی به کار دانی مربی و آموزگار، آشنایی او با خصوصیات سنی و ویژگی های خردسالان، رهبری صحیح و مطابق با اصول بازی های گوناگون وابسته است. پژوهش حاضر از نوع رویکرد، کیفی می باشد. روش پژوهش تحقیق حاضر از نوع توصیفی تحلیلی و نحوه گرداوری اطلاعات نیز با استناد به (کتب، مقالات، پایان نامه ها و سایت های اینترنتی مرتبط می باشد.)

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، بازی ، نقش معلم ، یادگیری