نقش پارکهای علم و فناوری در توسعه فناوری های نوظهور

پارکها ی علم و فناوری (STPs) سازمانهای دولتی، خصوصی یا دولتی-خصوصی با هدف بهبود نوآوری و فعالیتهای کارآفرینانه از طریق همکاری نهادهای مختلف مانند دولتها، دانشگاه ها و شرکتهای خصوصی هستند. STP همچنین می تواند یک بخش پیشرو در ایجاد محیطی مساعد برای فناوری آفرینی جامعه محلی باشد. STP ها منابع کارآفرینی، استعداد و رقابت اقتصادی و عناصر کلیدی زیرساخت حمایت کننده از رشد اقتصاد دانش نوظهور امروزی هستند. STP ها زیرساخت های الزم را برای تحقیقات فراهم کرده و شرایط مناسبی را برای مبادلات غیررسمی بین شرکت ها ایجاد می کنند. این پارکها می توانند خدمات تکمیلی و پشتیبانی را برای شرکت های محلی ارائه دهند. شرکت های کوچک و متوسط اغلب می توانند خدمات پشتیبانی گسترده تری را در پارکهای علمی بیابند که به آنها اجازه می دهد تا روی کسب وکار اصلی خود و تحقیق برای توسعه نوآوری ها تمرکز بهتری داشته باشند. در عین حال آنها به تعاملات بیشتر بین بازیگران مختلف کمک می کنند. این موارد می تواند از مسائل اداری (به ویژه اگر پارک دارای یک انکوباتور باشد)، تا پشتیبانی مدیریت، کارگزاری فناوری یا حمایت در مدیریت حقوق مالکیت معنوی باشد. در این راستا، پارک با کاهش هزینه های سربار این تسهیلات، مزایای قابل توجهی را برای شرکت های میزبان ارائه می دهد. شرکت های مبتنی بر فناوری جدید که در داخل STP قراردارند، بهره وری و کارایی R&D باالتری نسبت به همتایان خود در خارج از آن دارند. همچنین، شرکت های مبتنی بر فناوری جدید مستقر در STP ها از نظر نرخ رشد از شرکت های مشابه بهتر عمل می کنند. نقش کلیدی STP ها را در طراحی و اجرای استراتژیهای تخصص گرایی هوشمند نیز می توان مشاهده نمود. STPs ممکن است یک اکوسیستم نوآوری مناسب برای توسعه ابتکارات نوآوری آزمایشی فراهم کند که به خوبی با فرآیند کشف کارآفرینی همسو است که باید اقتصادهای منطقه را به سمت حوزه های جدید، متمایز و رقابتی سوق دهد. همچنین می توانند نقش مهمی را به عنوان یکی از ذینفعان مربوطه ایفا کنند که مارپیچ چهارگانه بازیگران نوآوری را شکل میدهند که استراتژی های تخصص گرایی هوشمند را شکل میدهند.

کلیدواژه ها:

پارکهای علم و فناوری ، فناوری جدید ، استراتژیهای تخصص گرایی هوشمند ، اکوسیستم نوآوری