بررسی و تحلیل « صحنه پردازی » در رمان « نگران نباش»

این مقاله به تحلیل و بررسی عنصر صحنه پردازی در رمان «نگران نباش» نوشتهی مهسا محب علی می پردازد. این رمان از معدود آثار دیستوپیایی در ادب فارسی است که توانسته از زمان انتشار تاکنون تحسین بسیاری برانگیزد و جوایز متعددی کسب کند و در مجامع ادبی مورد توجه قرار گیرد. این اثر با بهره گیری از زاویه دید اول شخص محدود، به نمایش بحران های اجتماعی و روانی از جمله فروپاشی هویت، اعتیاد، نابسامانی های شهری و تاثیرات روانی آنها می پردازد. صحنه پردازی در این رمان، نقش اساسی در ایجاد تعلیق، فضاسازی، تقویت درون مایه و پیشبرد روایت دارد و پایان بندی های باز و تعلیق آمیز، حس بی ثباتی و بحران را تشدید کرده و مخاطب را به هم ذات پنداری عمیق با شخصیت اصلی وا می دارد. این پژوهش می کوشد ارتباط صحنه پردازی با سایر عناصر داستان، از جمله شخصیت پردازی، گفت و گو و زاویه دید را بررسی کند و نوع پیوند آنها را نشان دهد. نتایج تحقیق نشان می دهد که صحنه های اصلی و فرعی، همراه با صحنه های تعلیق و پاداش، تاثیر قابل توجهی در برجسته سازی مسائل اجتماعی و روان شناختی دارند. بررسی حاضر می تواند الگویی برای تحقیقات مشابه در ادب داستانی فارسی قرار گیرد. این پژوهش بر اساس الگوی « ریموند آبسفلد » و به شیوه ی تحلیلی _ کتابخانه ای انجام پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

رمان فارسی ، رمان نگران نباش ، مهسا محب علی ، صحنه پردازی ، ریموند آبسفلد ، دیستوپیا