انسان شناسی از دیدگاه حافظ، سپهری، صائب، فروغ و نازک الملائکه

شعر در گذشته بر پایه زیبایی شناسی استوار بود، اما امروزه بیشتر بر اندیشه و تفکرات تمرکز دارد. شاعران برجسته، با داشتن ذهن های متفکر و خالق، از احساسات اصیل و انسانی بهره می گیرند و دردهای بشر را به زبان می آورند. تفاوت انسان گرایی شرقی و غربی نیز مورد بحث قرار گرفته است؛ در شرق ایمان به انسان و خدا همزمان امکان پذیر است، در حالی که در غرب چنین نیست. این تفاوت در ادبیات معاصر ایران و عرب به وضوح نمایان است و شاعران برای بیان انتقادات خود از زبان رمز استفاده می کنند. این مقاله به بررسی ابعاد زندگی و دغدغه های سهراب سپهری پرداخته و پیام ها و راهکارهای او را برای انسان بررسی می کند. سپهری که از بزرگترین شاعران معاصر است، با طبیعت گرایی و علاقه مندی به آیین های شرق دور، زندگی متمایزی را به تصویر می کشد و شاعری انسان دوست می شود. در ادبیات فارسی و سایر ملل، همواره تلاش شده است تا از طریق آثار، انسان ها به سوی آرامش و خوشبختی هدایت شوند. این پژوهش همچنین هدف های تربیت عرفانی حافظ، شاعر و عارف ایرانی قرن نهم هجری، و مطابقت آن ها با انسان شناسی او را بررسی می کند. یافته ها نشان می دهند که اندیشه حافظ بر محور خدا، عشق و انسان، با واسطه گری شریعت الهی و عقل، استوار است. در ادامه به بررسی ویژگی های شخصیتی صائب تبریزی از دیدگاه روانشناسان انسان گرا می پردازد و ویژگی های بارز شخصیتی او به عنوان فردی خودشکوفا تحلیل می شود.

کلیدواژه ها:

حافظ ، سپهری ، صائب ، فروغ ، نازک الملائکه