نامهو دعوت انسان معاصر به عالمی دیگر

مثنوی معنوی یکی از میراث حکمی است که از شاعر و عارف بزرگ مولانا جلال الدین بلخی به یادگار مانده است. مولانا بیش از هر مقوله ای به شناخت انسان پرداخته و این موضوع را مورد توجه قرار داده است. علاوه بر این، او در هر کدام از آثار خود به موقعیت انسان و صفات وجودی او می پردازد. محور قرار دادن انسان در آثار مولانا با آنچه که در جهان معاصر نسبت به انسان ملاحظه می شود تفاوت بسیار دارد. او همواره به یاد مخاطب خود می آورد که برای ابدیت ساخته شده و زندگی این جهان نباید او را از عالم غیبی که از او آمده، دور نگه دارد.

کلیدواژه ها:

مثنوی معنوی ، زبان عارفانه ، شعر ، هستی شناسی