ارزش زنان در شاهنامه و تاثیری پذیری از قرآن

در دین مبین اسلام رهنمون های بسیار مهمی وجود دارد که هر یک درخور توجه و تامل بسیاری است یکی از این رهنمون ها رعایت عفاف و حجاب است. عفاف در اصطلاح به نیروی درونی تعدیل کننده شهوات و غرایز انسان اطلاق می شود. توجه بسیار آیات و روایات به موضوع عفاف نشان از اهمیت بی حد و حصر این مسئله در اسلام دارد؛ چرا که بدون آن انسان در مسیر اعتدال قرار نمی گیرد، و به سعادت حقیقی خود نائل نمی شود. شاعران متعهد و هوشمند پارسی زبان اهمیت وافر این مقوله اخلاقی را دریافته اند. آنان سعی کرده اند ابعاد گوناگون عفاف و حجاب را در جنبه های مختلف شعر خود به دیگران و خود بنمایانند تا با یادآوری آن بتوانند سنگ بنای عفاف را به صورت نهادینه در میان گروه های مختلف جامعه بنیان نهند. در این میان «ابوالقاسم فردوسی» از جایگاه ویژه ای برخوردار است. زن خردمند شاهنامه عفاف و شرم و حیا را با فرزانگی همراه کرده است. او محدوده وظایف خود را می شناسد. زن پوشیده روی و پوشیده رخ و باوقار و حجاب در شاهنامه مایه سرافرازی مرد خود می باشد زنان تاریخی شاهنامه چادر خود را چون تاجی می دانند و بر آن می بالند باشد که زنان جامعه اسلامی ما با تاسی به الگوهای مذهبی چون «حضرت زهرا(س)» و «حضرت زینب» و نمونه های اسطوره ای مانند «رودابه» و «تهمینه» و الگوهای تاریخی ایران اسلامی چون «شیرین» همواره پاسدار عفاف و حجاب خود باشند.

کلیدواژه ها:

عفاف ، حجاب ، زن ، شاهنامه ، فردوسی