آزادی و رهایی از دیدگاه عطار نیشابوری

آزادی و رهایی از جمله مفاهیم بنیادین در ادبیات عرفانی است که در آثار فریدالدین عطار نیشابوری، شاعر و عارف قرن ششم هجری، به طور عمیق و پرمعنا تبیین شده اند. عطار در آثار خود، به ویژه در 'منطق الطیر' و 'الهی نامه'، به جستجوی روحی انسان و خواستن رهایی از قید و بندهای مادی و ظاهری می پردازد. از دیدگاه او، آزادی واقعی زمانی حاصل می شود که انسان به خودشناسی و شناخت عمق هستی خود نائل آید، و در این راستا عشق و وصال با حقایق الهی نقش کلیدی ایفا می کند. در نوشته های عطار، رهایی به معنای رهایی از خود و جهل و در نهایت پیوستن به حق و آگاهی است. او بارها از دوری انسان از غیر خدا و نیاز به واپس نگری به درون خویش سخن می گوید. آزادی از منظر عطار، نه تنها یک مفهوم انتزاعی، بلکه یک تجربه عمیق روحانی است که از طریق ترک تعلقات دنیوی و توجه به حقیقت درونی به دست می آید. این مقاله به مطالعه آزادی و رهایی در آثار عطار نیشابوری می پردازد و بر اهمیت جنبه های عمیق معنوی و تجربی این مفاهیم تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

آزادی ، رهایی ، عطار ، نقش آزادی