اثر خودگفتاری آموزشی بر بهبود اجرای سرویس تنیس روی میز دانش آموزان مبتدی در شرایط پرفشار مسابقه

هدف از تحقیق حاضر بررسی یکی از عوامل روانشناختی موثر دریادگیری و اجرای مهارتهای ورزشی با عنوان خودگفتاری آموزشی بر اجرای سرویس تنیس روی میز دانش آموزان ششم دبستان در شرایط پراضطراب مسابقه بود. شرکت کنندگان شامل ۳۰ دانش -آموز داوطلب کلاس ششم دبستان با میانگین سنی ۶/۱۱ بودند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح تحقیق از نوع پیش آزمون و پس آزمون در پنج جلسه بود. دانش آموزان کلاس به صورت تصادفی دریکی از دو گروه خودگفتاری آموزشی و کنترل قرار گرفتند. در جلسه اول اطلاعات اولیه شرکت کنندگان دو گروه دریک فضای رقابتی بازسازی شده شبیه به یک مسابقه واقعی بایک پیش آزمون ثبت گردید. در مرحله اکتساب گروه تجربی برنامه سه جلسه تمرینی خود را با مداخله خودگفتاری آموزشی و گروه کنترل بدون هیچ مداخله ای (فقط تمرین صرف سرویس ) به پایان رساندند و بعد از آخرین جلسه اکتساب از دو گروه مشابه جلسه اول (پیش آزمون) پس - آزمون گرفته شد. برای تحلیل دادهها از نرمافزار SPSS ویراست ۲۱ و نرمافزار Minitab ویراست ۲۰ استفاده شده است و از آمار استنباطی برای آزمون فرضیه های تحقیق ، تجزیه و تحلیل اطلاعات و بررسی معنی دار بودن تفاوت میانگین های گروهها در مراحل مختلف استفاده شد.یافته ها نشان داد اجرای مهارت سرویس در گروه تجربی در مراحل اکتساب به صورت معنی داری در مقایسه با گروه کنترل بهبودیافت و اضطراب هم کاهش معنی داری داشت و در این خصوص استفاده از خودگفتاری آموزشی توانست پیشرفت قابل توجهی در مراحل ابتدایی یادگیری ایجاد نماید .

کلیدواژه ها:

خودگفتاری آموزشی ، اضطراب شناختی ، اضطراب بدنی ، سرویس تنیس روی میز