بررسی کهن الگو های یونگ در رمان بینوایان

یکی از رویکردهای نقد ادبی معاصر که مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته، نقد روانشناختی است. کهن الگوها که محتوای ناخودآگاه جمعی محسوب می شوند در شخصیت انسان ها به عنوان میراثی از گذشتگان قابل تحلیل هستند. فرد با به تعادل رساندن کهن الگوهای فردیت یابی در وجود خود می واقعی را بروز داده و به »خود« تواند فردانیت برسد. مقاله حاضر به روش توصیفی-تحلیلی به بررسی کهن الگوهای یونگ در رمان بینوایان اثر ویکتور هوگو می پردازد. در این مقاله رد بینش های کهن الگویی یونگ در رمان بینوایان پی گرفته می شود. کهن الگوهایی که در این رمان به آن پرداخته می شود، کهن الگوهای نقاب، سایه، آنیما، آنیموس، تولد دوباره، خود و پیر خردمند می باشد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که رمان بینوایان با توجه به پرداختن به تمام جزییات زندگی شخصیت های رمان و ورود شخصیت های فراوان در هر بخش از رمان مملو از کهن الگوها است و در کل بر پایه نظریات یونگ قابل تحلیل است. مهمترین کهن الگوهای این رمان، سایه و نقاب هستند که به دلیل حضور شخصیت های منفی فضای داستان را تیره و تار نموده اند. خود نویسنده هم گویا با این کهن الگوها آشنایی داشته است، در چند جا به واژه نقاب و سایه برای توصیف شخصیت ها اشاره می کند. در این رمان، پیر خردمند که همان اسقف است، رهبر و راهنمای ژان والژان بوده، باعث تحول فکری او شده است. آنیمای مثبت، ژان والژان را وامی دارد تا به هر شکلی شده کوزت را بیابد و برای یافتن و مراقبت از او مخاطرات عظیمی را طی کند. فانتین و تناردیه نمادی از آنیموس هستند و ژان والژان نیز نمادی قوی از خود و فردانیت است که با مراحلی که طی می کند به یکانگی و انسجام شخصیت دست می یابد.

کلیدواژه ها:

نقد روانشناختی ، کهن الگو ، یونگ ، بینوایان