بررسی مضامین واژه «شب» در اشعار نیما

نوع استفاده و کاربرد واژگان در شعر معاصر، با آنچه در شعر قدیم رایج بود، تفاوتهای بنیادی پیدا کرده است. واژه در شعر »شب« سنتی معمولا در همان معنای حقیقی خود به کار گرفته می شد؛ اما معنای واژه «شب» در شعر معاصر دگرگون شد و به نمادی تبدیل شد تا شاعر از آن برای بیان دغدغه های درونی، دردها و اوضاع نا به سامان جامعه بهره بگیرد. به طور مکرر به عنوان نماد و استعاره »شب« در اشعار نیما یوشیج، واژه ای برای معانی مختلف به کار می رود. شب در شعر نیما گاه نمادی از ظلمت، ناپیدایی و رنج است که با زندگی فردی و اجتماعی انسان ها پیوند خورده است. همچنین شب می تواند نشانه های از مرگ، سکوت یا بحران به عنوان زمانی »شب« های روحی باشد. در برخی از آثار نیما برای تفکر، بازاندیشی و گاهی بیداری ذهنی نیز مطرح می شود. نیما به واسطه تصویرسازی های خاص خود، شب را نه در »شب« تنها به عنوان یک پدیده طبیعی، بلکه به عنوان یک فضای ذهنی و فلسفی بررسی کرده است. در مجموع شعر نیما به جنبه های مختلف زندگی، رنج و آگاهی انسان ها اشاره دارد و از آن برای انتقال مفاهیم عمیق تری درباره شرایط انسانی و اجتماعی بهره برده است. هدف از نوشتن این پژوهش رسیدن به پاسخ این سوال است که قصد و نیت نیما یوشیج برای استفاده از »شب« واژه را »شب« در اشعار خود چه بوده است تا بتوانیم مضامین و مفاهیم مختلف واژه در اشعار او درک کنیم.

کلیدواژه ها:

شب ، روزگار ، ظلمت ، شعر معاصر ، نیما