ریزی رفاه اجتماعی: توزیع خدمات و منابع در مناطق شهری و عدالت فضایی در برنامه روستایی

عدالت فضایی به عنوان یکی از مفاهیم کلیدی در برنامه ریزی رفاه اجتماعی، بر توزیع عادالنه خدمات و منابع در فضاهای جغرافیایی مختلف با توجه به نیازها و شرایط آن ها تاکید دارد. این مقاله به تحلیل نقش عدالت فضایی در توزیع خدمات و منابع در مناطق شهری و روستایی می پردازد و نابرابری های موجود در این حوزه را بررسی می کند. ابتدا مفهوم عدالت فضایی و شاخصهای سنجش آن مورد بحث قرار می گیرد، سپس وضعیت کنونی توزیع خدمات و منابع در ایران با استفاده از داده های آماری تحلیل می شود. یافته ها نشان می دهد که عدم توازن در توزیع خدمات اساسی، از جمله بهداشت، آموزش، و زیرساخت های اقتصادی، منجر به افزایش نابرابری های منطقه ای و کاهش کیفیت زندگی در مناطق کمتر توسعه یافته است. چالش هایی همچون تمرکزگرایی در سیاستگذاری، ضعف زیرساخت های روستایی، و مهاجرت های گسترده، از جمله عوامل موثر بر این نابرابری ها شناسایی شده اند. در بخش پایانی، راهکارهایی برای کاهش این نابرابری ها ارائه می شود، از جمله طراحی سیاست های حمایتی برای مناطق محروم، بهره گیری از فناوری های نوین در توزیع خدمات، و تقویت مشارکت مردمی در فرآیند برنامه ریزی. این مقاله با تاکید بر اهمیت عدالت فضایی به عنوان زیربنای توسعه پایدار، بر لزوم سیاستگذاری های عادالنه و پایدار برای ارتقای رفاه اجتماعی در تمام مناطق کشور تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

عدالت فضایی ، رفاه اجتماعی ، توزیع خدمات ، نابرابری فضایی ، توسعه پایدار