بررسی رابطه تاب آوری و کیفیت زندگی افراد با در نظر گرفتن نقش تعدیل کننده ویژگی های شخصیتی

این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین تابآوری و کیفیت زندگی در بزرگسالان شهر تهران و نقش تعدیل کننده ویژگیهای شخصیتی در این رابطه انجام شد. در این مطالعه مقطعی-همبستگی، ۸۳ نفر از بزرگسالان ساکن شهر تهران (۵۱۲ زن و ۵۶۱ مرد) با میانگین سنی ۴.۵۳ سال به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه های تاب آوری کانر-دیویدسون، کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و پرسشنامه شخصیتی نئو را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی و تحلیل تعدیل کنندگی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تاب آوری پیش بینی کننده معنادار کیفیت زندگی است (β = ۵۴.۰، p < ۱۰۰.۰) و ویژگی های شخصیتی برون گرایی و وظیفه شناسی به طور مثبت و روان رنجورخویی به طور منفی این رابطه را تعدیل می کنند. تحلیل ها نشان داد که تاثیر تاب آوری بر کیفیت زندگی در افراد با سطوح باالی برون گرایی و وظیفه شناسی قویتر و در افراد با روان رنجورخویی باال ضعیف تر است. این یافته ها اهمیت در نظر گرفتن تفاوت های فردی در ویژگی های شخصیتی را در مطالعه رابطه بین تاب آوری و کیفیت زندگی برجسته می سازد. این پژوهش نشان می دهد که برای درک بهتر چگونگی تاثیر تاب آوری بر کیفیت زندگی، باید به نقش تعدیل کننده ویژگی های شخصیتی توجه ویژه داشت. این یافته ها می تواند در طراحی مداخلات روانشناختی برای ارتقای تاب آوری و کیفیت زندگی، با در نظر گرفتن تفاوت های فردی در ویژگی های شخصیتی، مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تابآوری ، کیفیت زندگی ، ویژگیهای شخصیتی ، برونگرایی ، روانرنجورخویی