نقش بازآفرینی بافت های فرسوده تاریخی در گردشگری و توسعه پایدار مناطق گرم و خشک (مطالعه موردی: محله ناسار سمنان)

بافت های تاریخی از جایگاه منحصربه فردی در ساختار فضایی و کارکردی شهر برخوردارند. این بافت ها سرمایه ای بالقوه به منظور جذب گردشگران به حساب می آیند. ازآنجایی که توسعه شهرنشینی موجب تخریب و فرسودگی این بافت ها شده، توجه و رفع ناپایداری آن ها، به موضوعی محوری تبدیل شده، به گونه ای که سازمان های مربوطه به بازآفرینی این بافت ها روی آورده اند. یکی از رویکردهای نوین بازآفرینی، به کارگیری محرکهای توسعه است. این مقاله با هدف ارائه راهبردهایی در زمینه بازآفرینی بافت فرسوده، سعی دارد با شناسایی نقاط قوت و ضعف و فرصت ها و تهدیدهای موجود، راهبردهایی را در جهت بهبود وضعیت موجود این بافت ها ارائه نماید. در راستای تحقق این هدف به شناسایی انواع محرک های توسعه شهری و میزان تاثیرگذاری آن ها در بازآفرینی بافت فرسوده محله ناسار سمنان پرداخته شده است. روش تحقیق توصیفی با رویکرد کیفی می باشد و اطلاعات لازم به صورت اسنادی، کتابخانه ای و مطالعه های میدانی جمع آوری شده است. با استفاده از روش های تاریخی، سیر تکامل بازآفرینی شهری بررسی شده و تاثیر توریسم در بازآفرینی این بافت ها مورد بحث قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد نقش عوامل بیرونی در بازآفرینی بافت فرسوده محله ناسار، بیشتر و شدیدتر از نقش عوامل درون این محله است. همچنین با در نظر گرفتن ابعاد همه جانبه صنعت گردشگری می توان به عنوان محرک توسعه از آن بهره جست.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، بافت فرسوده تاریخی ، توسعه پایدار ، گردشگری ، ناسار