بررسی میزان آمادگی حمل ونقل ریلی درون شهری برای پیاده سازی و استقرار صنعت ۴.۰ (مطالعه موردی: متروی تهران)

یکی از راهبردهای مهم برای توسعه و هوشمندسازی شهرهای امروزی که زمینه بهبود عملکرد مدیریت شهری در بخش حمل ونقل همگانی را فراهم می آورد، پیاده سازی و استقرار صنعت ۴.۰ است. این راهبرد عمدتا باتوجه به محدودیت ها و تابع هدف برای حل مسائل ترافیکی از طریق حمل ونقل ریلی درون شهری (مترو) در فضای شهری به تصمیم گیران پیشنهاد می شود. تحقیق حاضر به بررسی این سوال پژوهشی می پردازد که آیا راهکارهای مبتنی بر تحلیل های ترکیبی می توانند به عنوان شیوه ای جدید و بهینه در کارایی حمل ونقل ریلی درون شهری (مترو) تاثیرگذار باشد؟ در شهرهای هوشمند امروزی، کارکرد محتوایی و ساختاری صنعت ۴.۰ در تبیین ارزش های مشتری و کارآمدی مدیریت حمل ونقل ریلی درون شهری (مترو) بر اساس گستره پیاده سازی، ارتباطات و نوآوری است. بر اساس نظریه شبکه های هوشمند در حمل ونقل ریلی درون شهری می توان چنین اذعان داشت که متروی تهران هنگامی به صنعت ۴.۰ ارتقا می یابد که نظام ارتباطات داخلی آن تقویت شده و نوآوری تکنولوژیک بر اساس زیرساخت های موجود و بسترهای نوآورانه شکل می گیرد. از این رو تحقیق حاضر به ارائه الگویی برای اندازه گیری سطح آمادگی متروی تهران برای استقرار صنعت ۴.۰ پرداخته است. در این تحقیق مقیاس های اندازه گیری در صنعت ۴.۰ بر اساس روش شناسی پژوهش، بر یک رویکرد ترکیبی متکی بوده است. ابعاد مرتبط با سازه های شناسایی شده در ساختارهای مترو، به انضمام شاخص های اندازه گیری آمادگی مترو برای استقرار صنعت ۴.۰، بر اساس ادبیات موضوع شامل فن آوری اطلاعات و ارتباطات در مترو، امنیت سایبری در زیرساخت ها و بسترهای ارتباطی مترو، توانمندسازها، سازمان هوشمند، ارزش پیشنهادی و تجربه مسافران در استفاده از متروی تهران بوده است.

کلیدواژه ها:

صنعت ۴.۰ ، متروی تهران ، آمادگی ، بلوغ دیجیتال