تحلیلی بر بی علاقگی دانش آموزان به تحصیل در مدارس کشور

یکی از مهم ترین عواملی که می تواند موجب بی علاقگی دانش آموزان به تحصیل شود، عدم احساس خودمختاری و کنترل بر فرآیند یادگیری است. بر اساس نظریه خودمختاری (Deci & Ryan, ۱۹۸۵)، افراد زمانی انگیزه بیشتری دارند که احساس کنند در تصمیم گیری ها و فعالیت های خود استقلال دارند. در دنیای آموزشی، این مسئله در آموزش هایی که بر روی دانش آموزان تحمیل می شود و هیچ گونه تعامل یا مشارکتی از سوی دانش آموز وجود ندارد، بیشتر نمود پیدا می کند. برای نمونه، بسیاری از دانش آموزان گزارش می دهند که از دروسی که تنها به شکل سخنرانی و بدون توجه به نیازها و علایق شخصی آنان تدریس می شود، احساس بی علاقگی می کنند در کنار این موضوع، توجه به نیازهای روان شناختی دانش آموزان نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. پژوهش ها نشان داده اند که ایجاد یک محیط یادگیری مثبت و حمایت گر، به تقویت انگیزه دانش آموزان کمک می کند در این راستا، ارائه بازخوردهای سازنده، ایجاد فرصت های برای مشارکت دانش آموزان در فرآیند یادگیری، و تشویق آنان به خودارزیابی، همگی عواملی هستند که می توانند باعث افزایش انگیزه تحصیلی شوند. از این رو، معلمان باید با شناخت بهتر نیازهای روان شناختی دانش آموزان و استفاده از شیوه های آموزشی که به تقویت این نیازها کمک می کند، مسیر جدیدی برای افزایش انگیزه ایجاد کنند

کلیدواژه ها:

عدالت آموزشی ، توسعه پایدار ، نابرابری های اجتماعی ، منابع آموزشی