برون رفت تومیستی از مسئله ی "نجات به مثابه شری طبیعی"

یکی از چالش برانگیزترین مباحث فلسفی و الهیاتی، بحث از شرور طبیعی بویژه شروری مانند بلایای طبیعی است که به سختی می توان توجیهی خردپسندی برای وقوع آنها ارائه نمود. در جستار حاضر، بیان خواهد شد که از آنجا که انسان ها اغلب در پدید آمدن شرور طبیعی نقشی ندارند، یکی از مصادیق شر طبیعی را می توان در امکان یا امتناع نجات و سعادت انسان هایی دانست که یا سال ها پیش از ظهور ادیان می زیسته اند و یا به دلایل مختلف تاریخی و جغرافیایی از مواجهه با پیام نجات بخش خداوند محروم مانده اند. از این رو، می توان گفت که مساله ی امکان یا امتناع نجات چنین انسان هایی هم می تواند در زمره ی مباحث الهیاتی بویژه الهیات مسیحی قرار گیرد و هم در زمره ی مباحث فلسفه ی دین. همچنین، این مساله با رویکردهای کثرت گرایی و انحصارگرایی در الهیات مسیحی نیز مرتبط می شود و بسته به اینکه کدام رویکرد را اتخاذ کنیم، تحلیل متفاوتی از این مساله خواهیم داشت. اما بر اساس الهیات تومیستی، اگر چه خداوند پیام خود را در زمان و مکان خاصی در مسیح متجلی نموده ولی با داشتن تصوری درست از خدا و اوصاف او، درخواهیم یافت که خداوند در هیچ دوره ای از تاریخ، انسان ها را از مواجهه با پیام سعادت بخش و نجات بخش خود محروم نساخته است.

کلیدواژه ها:

Natural Evil ، salvation ، Christianity ، Thomas ، theology ، شر طبیعی ، نجات ، مسیحیت ، توماس ، الهیات