تحلیل و بررسی کنایه در شاهنامه فردوسی

کنایه یکی از زیباترین و پرکاربردترین شیوه های بیان در شعر فارسی است که در شاهنامه فردوسی از بیشترین بسامد نسبت به دیگر گونه های بیان برخوردار است. انواع مختلف کنایه از جمله کنایه فعل، صفت و موصوف، و همچنین انواع کنایه از نظر نوع وسایط مانند رمز، ایما، تلویح و تعریض در این اثر حماسی به کار رفته است. فردوسی علاوه بر استفاده از کنایه های رایج در محاوره و مشترک با آثار دیگران، کنایه های خاص و تازه ای نیز آفریده و در کلامش به کار برده است که سبک او را متمایز می کند. کنایات نو یا ابداعی شاهنامه که عموما در بخش پهلوانی این اثر یافت می شوند، اغلب از نوع فعلی هستند و یکی از دلایل زیبایی و در عین حال دشواری این بخش از شاهنامه محسوب می شوند. خلاقیت فردوسی در ساختن این کنایات با فضای حماسی و اسطوره ای شاهنامه که شرح تاریخ قوم ایرانی است، تناسب دارد. فردوسی در ترکیب آفرینی و آمیختن کنایه با دیگر شگردهای ادبی توانایی خاصی داشته و از این طریق به چند بعدی کردن معانی و مفاهیم در اثر خود پرداخته است

کلیدواژه ها:

کنایه ، شاهنامه ، فردوسی