تربیت عقیدتی دینی و اخلاقی دانش آموزان با توجه به ساحت اعتقادی سند تحول بنیادین

دراین نوشتار سعی شده است که نقش مدرسه در تربیت دینی فرگیران بررسی شود. لازم به نظر می رسد که در ابتدا به صورت گذرا ومختصر تعریفی از تربیت وتربیت دینی داشته باشیم.نهاد آموزش و پرورش یک کشور نقش اساسی در تربیت شهروندان آن جامعه و آموزش و توسعه حقوق انسانی دارد. اگر چه شکل گیری و رشد شخصیت افراد یک جامعه الزاما وابسته به تعلیم و تربیت نیست؛ لکن باید اذعان داشت بخش اعظمی از رشد فردی و اجتماعی افراد توسط نهاد رسمی آموزش و پرورش صورت میگیرد. متن مبانی نظری تحول بنیادین، چرایی و چگونگی طراحی ساحتهای ششگانه بیان نشده است، اما بر اساس دلالتهای برگرفته از برنامه درسی ملی در خصوص عرصههای چهارگانه ارتباط آدمی (خود، خدا، خلق و خلقت) میتوان دریافت، تقسیمبندی قیاسی و واقعی میتواند مبنای محکمی برای عرصههای تربیت قرار گیرد. همچنین، مصداق ساحتهای ششگانه و عرصههای چهارگانه ارتباط آدمی یکی دانسته شدهاند. این دو تعبیر بیانکننده یک واقعیت هستند و آن اینکه اهداف تربیتی باید محقق شوند. در نتیجه تمام جنبههای زندگی فردی و جمعی انسان با یکدیگر ارتباط دارند و بهویژه ساحت اعتقادی، عبادی و اخلاقی نوعی تداخل و همپوشی با سایر جنبههای زندگی دارد. لذا تقسیم شئون حیات بشر به ساحتهای ششگانه مذکور موضوعی اعتباری است و باید با عنایت به این نکته مهم تعبیر و تفسیر شود.در واقع تعلیم و تربیت از طریق نهادهای رسمی یکی از مهمترین و هدفمندترین بخش تربیت آدمی است که اثرات آن را به گونهای همه جانبه میتوان در زندگی انسان ها و در ابعاد مختلف فکری، اجتماعی، مذهبی، هنری و اخالقی آنان مورد مشاهده، بحث و بررسی قرار داد. تربیت دینی، تربیتی بر اساس مفاهیم و معیارهای دینی است. تربیت دینی، در یک معنا فراهم کردن فرصتهای طبیعی و درونیاب است تا افرادی خود با تجربه شخصی و الهام از فطرت خویش، بارقه الهی بخش دین را کشف نمایند.

کلیدواژه ها:

نهاد آموزش و پرورش ، مدرسه ، تربیت دینی ، تعلیم و تربیت ، مفاهیم و معیارهای دینی