تاب آوری سازمانی از منظر روانشناسی مثبت گرا: نقش امید، معنا و پیوند اجتماعی در عملکرد کارکنان

در دنیای پویای کسب وکار، سازمان ها با چالش های متعددی از جمله بحران های اقتصادی، تغییرات سریع فناوری و فشارهای محیطی مواجه هستند. در این میان، تاب آوری سازمانی به عنوان عاملی کلیدی در حفظ پایداری و عملکرد بلندمدت سازمان ها مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با رویکردی مبتنی بر روانشناسی مثبت گرا، به بررسی تاثیر سه عامل امید، معنا در کار و پیوند اجتماعی بر تاب آوری سازمانی و عملکرد کارکنان می پردازد. این مطالعه از روش تحقیق ترکیبی (کیفی–کمی) بهره گرفته و داده های آن از طریق پیمایش، مصاحبه های نیمه ساختاریافته و تحلیل محتوای سازمانی گردآوری شده است. در بخش کمی، داده های حاصل از پرسشنامه ای استاندارد که بین 350 نفر از کارکنان شرکت های فعال در صنایع مختلف توزیع شد، با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) تحلیل گردید. یافته ها نشان می دهد که امید سازمانی، با تقویت انگیزه درونی، به کاهش استرس شغلی و افزایش تعهد کارکنان منجر می شود. همچنین، معنا در کار به عنوان متغیری میانجی، نقش مهمی در بهبود عملکرد و کاهش فرسودگی شغلی دارد. در نهایت، پیوند اجتماعی و حمایت بین فردی به طور معناداری بر افزایش تعاملات سازنده و کاهش تعارضات سازمانی تاثیرگذار است. نتایج این پژوهش بر ضرورت بازنگری در سیاست های منابع انسانی و مدیریت رفتار سازمانی تاکید دارد و نشان می دهد که سازمان ها می توانند با ایجاد محیطی حمایت گرانه، مبتنی بر اعتماد و معنا، تاب آوری کارکنان خود را افزایش دهند. در پایان، یک مدل مفهومی برای ادغام اصول روانشناسی مثبت گرا در استراتژی های سازمانی ارائه شده است که می تواند به عنوان چارچوبی عملیاتی برای مدیران منابع انسانی و رهبران سازمانی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری سازمانی ، روانشناسی مثبت گرا ، امید سازمانی ، پیوند اجتماعی ، عملکرد کارکنان.