دوالیسم ذهن و بدن: تبیین وجودی ملاصدرا در برابر ایدئالیسم هگل

این مقاله به بررسی انتقادی مسئله دیرپای دوگانگی ذهن و بدن از منظر فلسفی پرداخته و رویکردهای دو فیلسوف برجسته، ملاصدرا و هگل، را با رویکرد دوگانه انگارانه دکارتی مقایسه می کند. مقاله استدلال می کند که رویکرد دکارتی با چالش های اساسی در تبیین تعامل ذهن و بدن، وحدت تجربه انسانی و سازگاری با علم مدرن مواجه است. در ادامه، به تبیین و تحلیل دیدگاه ملاصدرا و هگل پرداخته و نشان می دهد که هر دو فیلسوف تلاش کرده اند تا از محدودیت های دوگانه انگاری دکارتی فراتر روند. مقاله تاکید می کند که رویکرد ملاصدرا باتکیه بر وحدت وجودی، تشکیک وجود و حرکت جوهری، تبیینی منسجم تر، ژرف تر و سازگارتر باتجربه انسانی و علم مدرن از رابطه ذهن و بدن ارائه می دهد. در مقابل، رویکرد ایدئالیستی هگل اگرچه برای فهم تحولات آگاهی در تاریخ و فرهنگ بشری روشنگر است، اما در سطح فردی و تجربی و در مواجهه با علم مدرن با محدودیت هایی مواجه می شود. در نهایت، مقاله نتیجه می گیرد که رویکرد ملاصدرا به دلیل عمق هستی شناختی و انسجام نظری، از ظرفیت بیشتری برای فهم جامع تر مسئله ذهن و بدن برخوردار است و امکان گفتگوی سازنده با علوم تجربی مدرن را فراهم می سازد.

کلیدواژه ها:

دوگانگی ذهن و بدن ، ملاصدرا ، هگل ، وحدت وجودی ، حرکت جوهری