تحلیل اصول و مبانی طراحی سبز با تاکید بر روش های توسعه بام سبز در ایران

«سامانه بام های سبز» یکی از راه هایی است که دستیابی به یک محیط پایدار را تسهیل می کند. این سامانه با اصول کلی طراحی محیطی پایدار، همخوانی کامل دارد. اجرای این بام ها از لحاظ عملی با دشواری ها و پیچیدگی های زیادی همراه است و عدم درک درست از این دشواری ها می تواند توسعه بام سبز را تحت الشعاع قرار دهد؛ بنابراین از یک طرف، تحقیق و پژوهش در جهت بومی سازی مراحل عملی ساخت بام های سبز و از طرف دیگر توسعه برنامه های انگیزشی در توسعه این صنعت از بزرگترین مشکلات پیش رو در جهت گسترش و عمومی ساختن آنهاست. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی و روش تحلیل کالبدی است که از مطالعات میدانی و مشاهده نمونه های موردی و روش اسنادی نیز استفاده شده است. در این مقاله به مفهوم بام سبز و التزام های کاربست ان در معماری پرداخته می شود و اصول و معیارهای طراحی سبز بیان می گردد. یافته های تحقیق نشان داده که در راستای تبدیل بام های سیاه موجود به بامهای سبز در ایران باید در قالب الگوهای توسعه پایدار و ضوابط کلان برای آن برنامه ریزی نمود و بدین ترتیب این الگوی جامع، همانند طرح های جامع دیگر برای شهرها قابل برنامه ریزی و اجراست. در این رابطه باید موارد زیر را نیز باید در نظر داشت: ۱. از الگوهای جامع موجود در کشورهای پیشرفته در این زمینه و سابقه آنها می توان سود برد؛ ۲. در طراحی الگوی جامع باید اهداف و فواید اساسی مورد انتظار از بام سبز در هر مکان با نتایج امکان سنجی ساختمانهای موجود در آن ترکیب شده و با توجه به آن اقدام به تدوین استانداردهایی نمود که در آن به چگونگی طراحی و اجرای بامهای سبز و نوع مواد بکار رفته پرداخته شود؛ ۳. با در نظر گرفتن تفاوتهای اقلیمی و مکانی در ایران که دارای تنوع اقلیمی زیادی می باشد، این الگو باید برای مناطق مختلف بصورت جداگانه طراحی شود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، بام سبز ، معماری سبز.