بررسی عوامل موثر بر گوشه گیری و عدم فعال بودن دانش آموزان ابتدایی در کلاس درس

در محیط های آموزشی، پدیده گوشه گیری و عدم فعال بودن دانش آموزان یکی از چالش های اساسی است که معلمان، والدین و مدیران مدارس با آن روبه رو هستند. دوران ابتدایی به عنوان حساس ترین و مهم ترین مرحله در رشد شخصیتی، اجتماعی و شناختی کودکان، نقشی تعیین کننده در شکل گیری نگرش ها، عادات رفتاری و الگوهای ارتباطی آنان دارد. با این حال، برخی دانش آموزان در این مرحله به دلایل مختلفی دچار گوشه گیری و انفعال در کلاس درس می شوند. این امر نه تنها بر فرآیند یادگیری و رشد تحصیلی آن ها تاثیر منفی می گذارد، بلکه پیامدهای عمیق تری نیز بر سلامت روان، اعتماد به نفس، روابط اجتماعی و تعاملات فردی آنان بر جای می گذارد. گوشه گیری در محیط آموزشی به حالتی اطلاق می شود که دانش آموز به صورت ارادی یا غیرارادی، از تعامل با همکلاسی ها، معلمان و حتی محیط کلاس کناره گیری می کند. این حالت معمولا با نشانه هایی نظیر سکوت طولانی، عدم مشارکت در فعالیت های گروهی، اجتناب از پاسخ گویی به سوالات معلم، اضطراب در هنگام صحبت در جمع، و عدم برقراری ارتباط چشمی همراه است. دانش آموزان گوشه گیر اغلب به عنوان افرادی کم رو، خجالتی و فاقد اعتماد به نفس شناخته می شوند. این وضعیت می تواند منجر به کاهش عملکرد تحصیلی، انزوا از جمع همسالان و کاهش انگیزه برای شرکت در فعالیت های آموزشی شود. در این پژوهش که به شیوه مروری و با مطالعه کتابخانه ای و مراجعه به مقاله ها و تحقیق های چاپ شده و مطالب دیجیتالی گرد آوری شده است و سعی بر آن شده که به بررسی عوامل موثر بر گوشه گیری و عدم فعال بودن دانش آموزان ابتدایی در کلاس درس پرداخته شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که گوشه گیری و عدم مشارکت فعال دانش آموزان ابتدایی در کلاس درس نتیجه تعامل پیچیده ای از عوامل فردی، اجتماعی و آموزشی است. برای کاهش این مشکل و افزایش مشارکت، ضروری است که معلمان، خانواده ها و مدارس با همکاری یکدیگر فضایی امن، حمایتی و انگیزشی برای دانش آموزان فراهم کنند تا اعتماد به نفس و مهارت های اجتماعی آن ها تقویت شود.

کلیدواژه ها:

گوشه گیری ، فعال ، پویا ، دانش آموزان ، مدرسه