نظریه بهینگی در زبان شناسی عربی: رویکردی نوین برای تحلیل تناقضات دستوری در قرآن

قرآن کریم، به عنوان یکی از منابع اصلی استخراج قواعد نحوی زبان عربی، در کنار حدیث و گفتار اعراب بادیه نشین، مورد استفاده قرار می گیرد. با این حال، مشاهده شده که برخی کاربردهای زبانی قرآن با قواعد نحوی تدوین شده توسط دستورشناسان عرب در تناقض است. این تناقض ها باعث واکنش های مختلف میان علمای گذشته و ادعاهایی از سوی خاورشناسانی چون عبدالله عبدالفادی در کتاب "آیا قرآن معصوم است؟" شده است که به خطاهای دستوری در قرآن اشاره کرده اند. این موضوع نیازمند بررسی دقیق علمی است. این پژوهش با هدف تحلیل تناقض های ادعاشده، از چارچوب نظریه بهینگی بهره می گیرد تا میزان انطباق یا انحراف ساختارهای نحوی قرآن با محدودیت های زبانی بررسی شود. هدف، ارائه پاسخی علمی به این ادعاها و تحلیل دالیل این تناقض ها در ارتباط با تکامل زبان عربی یا تاثیر عناصر معنایی است. روش پژوهش مبتنی بر نظریه بهینگی پرینس و مک کارتی است که قواعد دستوری را محدودیت هایی انعطاف پذیر می داند. ساختار زبان قرآن با سایر منابع نقلی و زبان های سامی مقایسه و در دو نوع بهینگی کاربردی و دستوری تحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد تناقض ها به ماهیت تکاملی زبان عربی یا عناصر مفهومی مرتبط است. این رویکرد با تحلیل

کلیدواژه ها:

نظریه بهینگی ، زبان شناسی عربی ، تناقضات دستوری ، قرآن ، دستورشناسی