انرژی تجدیدپذیر در مناطق دورافتاده: راهکارهایی برای تامین برق پایدار در روستاها و مناطق دوردست

تامین برق پایدار در مناطق دورافتاده یکی از چالش های اساسی توسعه جهانی است. با توجه به محدودیت های اقتصادی و جغرافیایی، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر به عنوان جایگزینی مناسب برای شبکه های برق رسانی سنتی مطرح شده است. علیرغم پیشرفت های فناوری، چالش های فنی، اقتصادی و اجتماعی مانع از استقرار گسترده سیستم های انرژی تجدیدپذیر در این مناطق شده است. تحقیقات محدودی به بررسی مدل های بهینه و پایدار برق رسانی از طریق منابع تجدیدپذیر پرداخته اند. این مطالعه به بررسی راهکارهای تامین برق پایدار در مناطق دورافتاده با استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر، مدل های ترکیبی و فناوری های ذخیره سازی انرژی می پردازد. این پژوهش از روش های تحلیل سیستماتیک و مطالعات موردی برای ارزیابی قابلیت اجرای فناوری های خورشیدی، بادی، آبی کوچک مقیاس و زیستتوده در مناطق خارج از شبکه استفاده کرده است. یافته ها نشان می دهد که ترکیب سیستم های انرژی تجدیدپذیر و استفاده از فناوری های ذخیره سازی می تواند وابستگی به سوخت های فسیلی را کاهش داده و هزینه های انرژی را تا ۴۰٪ کاهش دهد. علاوه بر این، این سیستم ها موجب افزایش اشتغال محلی و بهبود سطح دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی شده اند. توسعه و بهینه سازی سیستم های انرژی تجدیدپذیر نقش مهمی در برقرسانی پایدار به مناطق دورافتاده دارد و می تواند به کاهش نابرابری های انرژی کمک کند. یافته های این پژوهش می تواند به سیاست گذاران و برنامه ریزان انرژی در تدوین استراتژی های کارآمد برای برقرسانی پایدار در مناطق محروم کمک کند و به تحقق اهداف توسعه پایدار یاری رساند.

کلیدواژه ها:

انرژی تجدیدپذیر ، برق رسانی روستایی ، سیستم های ترکیبی ، ذخیره سازی انرژی ، توسعه پایدار