رویکرد مکانیسم های شهر سبز در اکولوژی شهری

امروزه نقش و اهمیت فضاهای باز و سبز در محیط زیست و کیفیت زندگی مجتمع های زیستی به طور چشمگیری رو به افزایش است. به همین جهت، در اکثر کشورها، فضای باز و سبز جزء الینفک تصمیمات برنامه ریزی کاربری زمین به شمار می آیند. به طور کلی بازدهی فضاهای سبز شهری در سه گروه بازدهی اکولوژیک و محیط زیستی، بازدهی کالبدی – شهرسازی و بازدهی اجتماعی – روانی قابل تقسیم بندی می باشد. در بررسی اثرات روانی – اجتماعی فضای سبز باید گفت که انسان، در هر شرایطی روزانه به چند ساعت فضای ساکت و آرام نیاز دارد. فضای سبز می تواند این فضا را تامین نماید. شهر به عنوان یک اکوسیستم کارا با چرخه ای از منابع طبیعی و انسان متعامل، همواره به عنوان بزرگترین مصرف کننده منابع محسوب می شود. شهرسازی با رویکرد توسعه اکولوژیکی ابزاری جهت کنترل و هدایت توسعه شهر و فعالیت ها و ارتقای کیفیت های محیطی شهر به شمار می رود. استفاده از رویکرد اکولوژیک در توسعه شهری فرصت هایی را برای خلق سیستم های اکولوژیکی کاربردی که از طریق این سیستم ها، می توان فرآیندهای طبیعی، محیط های شهری و فعالیت های انسانی را با یکدیگر ادغام نمود پدید می آورد. همچنین از مهمترین اثرهای فضای سبز در شهرها، کارکرد زیست محیطی آنهاست. شهرها را به عنوان محیط زیست جامعه انسانی معنی دار کرده است. با آثار سوء گسترش صنعت و کاربری نادرست فناوری مقابله کرده است. سبب افزایش کیفیت زیستی شهرها می شود. همچنین به عنوان یکی از مباحث مهم و کاربردی در دیگر کشورها تبدیل شده است. به طوری که هر ساله مساحت زیادی از زمین های شهری آنها به این کاربری بسیار مهم اختصاص داده می شود. منظور از بازدهی اکولوژیکی نیز زیباسازی بخش های شهری، کاهش دمای محیط، تولید اکسیژن افزایش نفوذپذیری خاک در مقابل انواع بارش و مانند این ها می باشد.

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، اکولوژی شهری ، توسعه اکولوژیک ، محیط زیست شهری