مطالعه چالش ها و ضوابط موثر بر گسترش پایدار شهرها

نظریه توسعه پایدار شهری به عنوان یکی از مهم ترین مباحث مطرح در دهه های اخیر، به ویژه در پاسخ به چالش های زیست محیطی محیط های شهری به وجود آمده است. این نظریه به ویژه پس از توسعه مفهوم "توسعه پایدار" که در سطح جهانی به طور فزاینده ای مطرح شده، شکل گرفت تا به طور ویژه تری به مسائل زیست محیطی و نیازهای خاص محیط های شهری پرداخته شود. در واقع، این نظریه برای کاهش اثرات منفی توسعه شهری بر منابع طبیعی و محیط زیست، تاکید بر استفاده بهینه از زمین و منابع طبیعی دارد. به طور خاص، هدف آن حفظ محیط زیست به گونه ای است که بتوان هم زمان نیازهای انسانی حال حاضر را تامین کرده و در عین حال به نسل های آینده آسیب نرساند. یکی از اصول اساسی این نظریه جلوگیری از آلودگی ها و استفاده نادرست از منابع تجدیدناپذیر است. علاوه بر این، بازیافت و کاهش تولید ضایعات، به عنوان راه حل هایی موثر در راستای توسعه پایدار، به شدت مورد تاکید قرار می گیرند. در سطح شهری، این نظریه نیاز به برنامه ریزی های جامع و یکپارچه در راستای کاربری بهینه زمین و مدیریت منابع دارد تا ضمن جلوگیری از توسعه های غیرضروری و زیان آور، به تقویت کیفیت زندگی شهری بپردازد. توجه به توسعه پایدار در سطح شهری به ویژه در کشورهایی با جمعیت زیاد و فشارهای اقتصادی، موجب حفظ توازن میان رشد اقتصادی، حفاظت از منابع طبیعی و عدالت اجتماعی می شود. موانع اصلی در تحقق این نوع توسعه، شامل تمرکزگرایی منابع و فقدان یکپارچگی مدیریتی است که سبب ایجاد شکاف های اقتصادی و اجتماعی می شود. به طور کلی، تحقق توسعه پایدار شهری مستلزم تغییرات در سیاست گذاری ها، تقویت سیستم های مدیریتی و اصلاح قوانین است تا از این طریق محیط های شهری به عنوان بسترهای زندگی پایدار و سالم برای نسل های آینده باقی بمانند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، توسعه پایدار شهری ، شاخص ها ، موانع و محدودیت ها