توسعه و معماری پایدار و رابطه آن با طبیعت و انسان

حیات منحرف ساز در محیط پایدار و اقلیم مناسب، توسعه و رشد می یابد. عوامل محیط را انسان، شناخته و بدون رابطه صحیح با محیط زیست، امکان تکامل کالبدی و کیفی نمی تواند وجود داشته باشد. زندگی انسان تنیده شده است به محیط که برآورده کننده نیازهایش می باشد. گویی این معادله یک طرفه تا پایان جهان ادامه خواهد داشت. غافل از آنکه رس انجام نامتوازن بودن این دو کفه بشر را با دنیایی ویرانگر روبرو خواهد ساخت که خود با دست خویش ساخته است. معماری، این همتی سنگیری پا تنها زمینی می تواند نقش خود را در این عرص کنونی بصورت پررنگ حفظ کند که گسست خود با محیط را به فراموشر سترده و دست در دست محیط اطرافش، بار دیگر قدعلم کند. بهترین طرایح معماری، طریح است که بتواند نیازهای اجتماعی، اقتصادی، تکنولوژیک، زیبایی شناختی و زیست محیط را توامان فراهم آورده و نتیجه آن سنتریک از همه عوامل دخیل در آن باشد و توسعه ی پایدار را نوید دهد. بقای پایدار انسان و محیط انسانی وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زیستی است و به تبع آن پذیرش نقش و مسئولیت اخلاقی "رسپانسیبل" انسان بر منابع بوم شناختی، کنشی آگاهانه و هوشمندانه را در تنظیم رابطه محیط پترامونی و محیط طبیعی می طلبد. رویکرد معماری پایدار بر این بنا قرار دارد که نسبت به پیامدهای مخرب فعالیت های انسان بر محیط زیست پاسخگو باشد. این امر بدین معناست که برنامه توسعه طوری تنظیم شود که حداقل اسیب زیست محیط را دنبال داشته باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، طراحی پایدار ، تحولات پایداری