بررسی ویژگی های مسکن موقت از دیدگاه روانشناسی محیطی و انسان گرایی در دوران معاصر (مقایسه تطبیقی پناهگاه RE در اوکراین-شهر اوناگاوا در ژاپن)

هر ساله افراد زیادی در سراسر جهان به دلیل وقوع بلایای طبیعی خانه های خود را از دست می دهند. در ایران، حوادثی زلزله مانند بیشترین تعداد بی خانمان ها را در سال های اخیر به همراه داشته است. مناطق مسکونی پس از یک بلایای طبیعی بزرگ غیرقابل استفاده می شوند و بازماندگان مجبور به انتقال موقت به نقاط دیگر شدند. تاکنون چادرهای زیادی به عنوان پناهگاه اضطراری تهیه و ساخته شده و در اختیار آسیب دیدگان قرار گرفته است؛ اما در بیشتر موارد این چادرها ابتدایی ترین نیازهای انسان را نیز برآورده نمی کنند و مقاومت الزم را در برابر تغییرات اقلیمی ندارند. در واقع این افراد در چادرهای مورد نظر مجبور به تحمل وضعیت پیش آمده هستند. وجود چنین مشکلاتی منجر به تحقیقات برای بهبود پناهگاه ها و رعایت استانداردها شده است. برای انجام مطالعه و استخراج معیارهای الزم برای یک سرپناه استاندارد موقت بر اساس نیازهای کاربر از یک فرآیند کاربرمحور استفاده شد. رویکردهای طراحی انسان گرایانه در تولید پناهگاهی که متناسب با نیازهای کاربر می باشند ضروری است. این تحقیقات نشان می دهد که اکثر آسیب دیدگان از شرایط فعلی پناهگاه خود ناراضی هستند. عدم حضور به موقع نیروهای امدادی و آماده سازی چادرهای غیر استاندارد، سرما و گرمای آزاردهنده، نبود حریم و امنیت در محل اقامت در شرایط بحرانی، بازماندگان حوادث را با مشکلات زیادی مواجه می نماید. هدف تحقیق بررسی اصول روانشناسی محیطی و توجه به جنبه های متعدد طراحی داخلی از جمله روابط فضایی در پالن، مبلمان، نورپردازی و بازتاب آن در طراحی مسکن موقت جهت تحقق نیازهای انسانی در فضا می باشد؛ بنابراین در این پژوهش با بررسی مشکلات موجود در این گونه سرپناه ها با روش کیفی و رویکرد توصیفی-تحلیلی، تلاش گردیده راهکارهایی ارائه گردد که بتوان سرپناه موقت مناسب تری با توجه به نیازهای انسان طراحی و در اختیار افراد آسیب دیده قرار داد.

کلیدواژه ها:

مسکن موقت ، روانشناسی محیطی ، انسان گرایی ، دوران معاصر ، پناهگاه RE ، شهر اوناگاوا در ژاپن