اهمیت تعلیم و تربیت در دین اسلام از منظر نهج البلاغه

تربیت به طور خلاصه عبارت است از پرورش و رشد دادن استعدادهایی که آفریدگار جهان جهت سعادت و کمال انسان در وجود او به ودیعت گذاشته است.در باب اهمیت و ارزش تعلیم و تربیت همین بس که قرآن کریم محور دعوت پیامبران را عموما و حضرت محمد (ص) را خصوصا تعلیم و تربیت و تکمیل فضایل اخلاقی قرار داده است. آنچه به انسان ارزش والا می­ دهد و هدف ­های عالی می بخشد و او را انسان به معنی حقیقی می ­سازد، تربیت ایمانی و اخلاقی است، نه علم و ابزار زندگی. وظیفه سنگین و مقدس تربیت را هیچ گاه علم و تعلیم نتوانسته است و نمی ­تواند به دوش گیرد.منظور از تعلیم و تربیت در مکتب اسلام، تربیت عمدی است نه غیر عمدی؛ و هدف از تربیت انسان، رساندن او به کمالاتی است که استعداد به دست آوردن آن را دارد، انسانی کامل و سعادتمند، انسانی حق طلب و عدالت جو و متکی بر خالق خویش و خلاصه انسانی آرمان خواه و دادگر، مومن و با فضیلت آن گونه که واقعا اشرف مخلوقات و در خور تکریم آفریدگار جهان باشد آن چنان که در آیه ۷۰ از سوره اسراء آمده است: تربیت، شکوفا ساختن و به فعلیت رساندن یا پرورش استعدادها و ابعاد گوناگون شخصیت انسان است. ابعاد و جوانب (جسمانی، عقلانی، اجتماعی، عاطفی و اخلاقی- دینی)، که در پرتو تربیت به شکوفایی و فعلیت می رسند لذا در وصف عظمت تربیت می توان اظهار داشت انسانیت انسان مشروط و منوط به تربیت اوست و تربیت هرگز به معنای خلق استعدادهای جدید نمی باشد، بلکه به مفهوم پرورش استعدادهای موجود در انسان است.

کلیدواژه ها:

تعلیم و تربیت ، دین اسلام ، نهج البلاغه ، پرورش و استعداد ، شخصیت انسان ، شکوفایی