تحلیل ابعاد تطبیق پذیری خانه در صنعت ساختمان و روش های اثربخشی آن

مسکن خردترین و کوچک ترین شکل تجسم کالبدی رابطه متقابل انسان و محیط و خصوصی ترین فضای زندگی انسان است. مسکن در همین حال عامل اصلی جامعه پذیری افراد نسبت به جهان و کالایی عمده و تعیین کننده در سازمان اجتماعی فضاست که در شکل گیری هویت فردی- روابط اجتماعی افراد نقش تعیین کننده ای دارد. روش تحقیق، «توصیفی- تحلیلی» است که از ابزار گردآوری داده مشتمل بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهره برده است. تطبیق پذیری به معنای خاص در معماری به فضایی گفته می شود که بدون تغییر یا ساماندهی مجدد بسیاری از فعالیتها راتامین کند. طراحان محیط واژه تطبیق پذیری را برای آن مورد بکار برده اند و تطبیق پذیری را طرحی می دانند که بدون نیاز به تغییرات کالبدی، الگوهای جاری رفتار را در زمان های مختلف تامین می کند. یافته های تحقیق نشان داده که با توجه به ارزیابی و تحلیل تعاریف و نظریه ها، می توان نتیجه گرفت که طراحی های تطبیق پذیر، پذیرای تغییرات فیزیکی قابل توجهی نیستند و برای پاسخگویی به الگوهای رفتاری و کاربردهای متفاوت، ویژگی هایی را کسب می کند که در مرحله طراحی و قبل از اسکان و موقع طرح و نقشه اتفاق می افتد که از نوع طراحی سخت (تکنیک سخت) محسوب می شود و بعد از اسکان جهت تطبیق با نیازهای ساکنین نیاز به تغییر ندارند. بدین معنا که فضاهای تطبیق پذیر از هندسه، ابعاد، فرم و معناها و ساماندهی اولیه خود برای تطبیق دادن نیازهای فضایی، رفتاری، و روانی در طراحی بهره می گیرند.

کلیدواژه ها:

تطبیق پذیری ، انعطاف پذیری ، تنوع پذیری.