بررسی عوامل مرتبط با عمر مفید ساختمان

طول عمر یک ساختمان به دوره ای اطلاق می شود که طی آن ساختمان از نظر ساختاری، عملکردی مناسب داشته و مطابق با هدف مورد نظر که برای آن ساخته شده است، باقی می ماند. دوره ای که طی آن ساختمان می تواند به طور موثر به ساکنین خود خدمت کند و وظایف تعیین شده خود را انجام دهد، خواه مسکونی، تجاری، اداری یا صنعتی باشد. استانداردهای جهانی نشان می دهد که طول عمر ساختمان های کشور ایران ۲۵ تا ۳۰ سال و طول عمر ساختمان های کشورهای صنعتی ۱۰۰ سال و حتی کشور روسیه ۳۰۰ سال است. آمار مذکور نشان دهنده عمر کم و جوان مرگی ساختمان ها در کشور ایران و وجود فاصله زیاد با میانگین جهانی آن است. درخصوص علل پایین بودن عمر مفید ساختمان ها درایران علاوه بر بی توجهی نسبت به وقوع خطاهای برشمرده شده، فقدان ثبات در قوانین شهرسازی و طرح های مصوب جامع و تفصیلی مناطق وشهرها می توان اشاره کرد. وقتی شهرداری ها کمبود منابع مالی شان را با فروش تراکم جبران می کنند، عملا بافت مناطق و محلات به هم می ریزد. محله ای را در نظربگیرید که واحدهای مسکونی اش، حد ارتفاع و تراکم مشخصی دارند اما به یک باره با فروش تراکم، خانه های یک طبقه یا دو طبقه ویلایی در مجاورت مجتمع ها و برج ها قرار می گیرد و نه تنها بافت و هویت آن محله یا منطقه به هم می ریزد بلکه واحدهای مسکونی دیگر مجبور می شوند خود را با روندی که شکل گرفته تطبیق دهند. به همین خاطر ساختمانی که باید ۷۰ تا ۱۰۰ سال عمر کند، در کمتر از دو دهه تخریب می شود. در این مقاله به عوامل موثر در کاهش عمر مفید ساختمان پرداخته شده است که با رعایت استانداردهای مهندسی و نگهداری مناسب، می توان به بهبود کیفیت و افزایش طول عمر سازه ها کمک کرد.

کلیدواژه ها:

عمر مفید ساختمان ، بهسازی سازه ، خطاهای اجرایی