ارایه رابطه ای تجربی برای برآورد آبگذری در سازه های زیرزمینی

در توده های سنگی ناپیوسته، آب زیرزمینی از طریق ناپیوستگی ها و درزه های موجود در توده سنگ به داخل فضا راه پیدا می کند و باعث بروز مشکلات فراوانی می شود. هدف اصلی این مقاله، ارایه رابطه تجربی برای تخمین مقدار جریان سیال بر مبنای پارامترهای بازشدگی و فاصله داری شکستگی های توده سنگ است. برای این منظور از روش شبکه شکستگی مجزا (DFN) برای مدل سازی شکستگی های توده سنگ و شبیه سازی جریان سیال، با کاربرد نرم افزار ۳DEC استفاده شده است. با تمرکز بر توده سنگ ساختگاه سد مخزنی پارسیان و بر اساس برداشت های میدانی انجام شده، توابع توزیع آماری مربوط به هر یک از مشخصات ناپیوستگی ها تعیین و یک مدل DFN که معرف شرایط واقعی زمین است، ساخته می شود. برای حذف تاثیر اندازه مدل و تعداد درزه ها بر اندازه نفوذپذیری، حجم المان معرف (REV) منطقه انتخاب شد. با تحلیل جریان سیال و اعتبارسنجی به وسیله آزمایش لوژان، مدلی واقعی از نفوذپذیری ساختگاه ارایه می شود. در ادامه یک مدل مکعبی که تنها بر اساس پارامترهای فاصله داری و بازشدگی ناپیوستگی ها است، توسعه داده می شود. با استفاده از این مدل مکعبی، تحلیل های حساسیت با تمرکز بر تاثیر پارامترهای بازشدگی و فاصله داری در مقدار جریان سیال انجام می شود و روابطی تجربی به منظور برآورد آب گذری توده سنگ ارایه خواهد شد. با استفاده از روابط تجربی به دست آمده می توان آب گذری توده سنگ را بدون نیاز به مدل سازی های عددی وقت گیر و تنها در صورت وجود داده های مربوط به پارامترهای هندسی ناپیوستگی ها در پروژه های مشابه پیش بینی کرد.

کلیدواژه ها:

شبکه شکستگی مجزا ، توده سنگ درزه دار ، آب گذری ، تحلیل هیدرولیکی ، سد مخزنی پارسیان