تاثیر تکاردرمانی بر روی درد و ناتوانی عملکردی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی

سابقه و هدف: کمردرد مزمن غیر اختصاصی یکی از علل اصلی ناتوانی است و افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار می دهد. یکی از مدالیته هایی که در سال های اخیر برای اختلالات اسکلتی عضلانی پیشنهاد شده تکاردرمانی است. به همین منظور این مطالعه با هدف ارزیابی اثرات تکارتراپی بر سطح درد و سطح ناتوانی بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی طراحی شده است. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، ۳۲ بیمار مبتلا کمردرد مزمن غیر اختصاصی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شده اند. گروه تکار، ۱۰جلسه و ۵ بار در هفته تحت درمان با تکار و درمان معمول فیزیوتراپی و گروه پلاسبو نیز تحت درمان تکار پلاسبو و درمان معمول فیزیوتراپی قرار گرفته اند. میزان درد با شاخص دیداری درد و ناتوانی با پرسش نامه ناتوانی عملکردی اسوستری ارزیابی شده است. متغیرهای مورد بررسی قبل از درمان، پایان جلسه دهم و همچنین یک ماه بعد ارزیابی شده اند. جهت تحلیل داده های به دست آمده از آزمون تحلیل واریانس با سطح معناداری ۰/۰۵ استفاده شده است. یافته ها: بر اساس آزمون آماری، مقیاس شدت درد و ناتوانی عملکردی کمری در هر دو گروه بعد از ۱۰ جلسه مداخله و پیگیری یک ماهه کاهش معناداری نشان داده است (به ترتیب ۰/۰۰۱>P و ۰/۰۰۱>P). مقایسه شدت درد و ناتوانی عملکردی بین دوگروه تکارتراپی و پلاسبو نشان داده که پس از ۱۰ جلسه تکارتراپی شدت درد و ناتوانی عملکردی در گروه تکار به طور معناداری نسبت به گروه پلاسبو کاهش یافته است (۰/۰۵>P)؛ اما تفاوت بین دو گروه در پیگیری یک ماهه از نظر آماری معنادار نبوده است (۰/۰۵ناتوانی عملکردی در بیماران با کمردرد مزمن غیر اختصاصی در کوتاه مدت است.

کلیدواژه ها:

Functional Disability ، Low Back Pain ، Tecar Therapy ، کمردرد ، تکار درمانی ، ناتوانی عملکردی